Güneş, Osmaniye'nin üzerine tamamen çökmüştü. Sıradan bir akşamüstüydü belki çoğu insan için. Ama adaletin takip ettiği birisi için asla sıradan olamazdı. Yıllardır kayıplara karışmış, neredeyse efsaneleşmiş bir isimdi o. Koca 44 yıllık bir hapis cezası sırtındaydı ve bir hayalet gibi dolaşıyordu.
Polis, üzerine titrediği operasyon planını adeta bir satranç oyunu gibi işletti. İpuçları, dedektiflerin zihninde birleşti. Ani bir karar, hızlı bir harekat. Ev adresi belirlendi. Kapıya yükleniş o ankiydi. İçeride, belki de en son beklediği şey buydu.
O an... Kapı kırıldı. "Polis!" sesleri koridorda yankılandı. Karşı koyma şansı bile olmadı. Elleri kelepçelendi. Yüzündeki şaşkın ifade her şeyi anlatıyordu. Uzun bir kaçışın ardından gelen sessiz bir teslimiyet. Adeta bir film sahnesi gibiydi, ama gerçekti. Acımasız bir gerçek.
Emniyet yetkililerinin yüzündeki gergin ifade yerini bir rahatlamaya bıraktı. Toplum için bir tehdit daha ortadan kalkmıştı. Uzun ve yorucu bir takibin ardından gelen zaferdi bu. Dosyaların arasında kaybolmuş bir dosya artık kapanmak üzereydi.
Peki ya sonrası? Adliyeye sevk edilen firari, nihayet hesap vermek üzere cezaevine konuldu. 44 yıl... Ömür denilen şeyin neredeyse tamamı. Kaçtığı her günün hesabını şimdi verecek. Osmaniye sokakları, o gece bir nebze daha güvenli hissediyordu kendini. Çünkü adalet, her zaman geç de olsa tecelli eder. Bazen bir akşamüstü, sessiz sedasız.
