Ankara'nın sakin semtlerinden birinde, inanması güç bir vahşet yaşandı. Her şey, belki de sıradan bir pazartesi günü başlayan bir gürültü şikayetiyle başladı. Ama sonu, hiç de sıradan olmadı.
Olay, Çankaya'da bir site içerisinde meydana geldi. Bir adam—adeta sabrının son zerresini tüketmiş bir vaziyette—komşusunun köpeğinin sürekli havlamasından duyduğu rahatsızlığı, korkunç bir şekilde eyleme döktü. Önce sözlü bir tartışma yaşandı, evet. Ama o tartışma, bir canlının sonunu getirecek kadar ileri gitti.
İddiaya göre, şüpheli komşu, köpeğin sahibiyle yaptığı kavgadan sonra öfkesini yenemeyerek bir bıçakla hayvanın üzerine yürüdü. Ve oracıkta, soğukkanlılıkla—evet, soğukkanlılıkla—sokak hayvanı olmayan, evcil bir canlıyı öldürdü.
Olay yerine gelen polis ekipleri, hayatını kaybeden köpeği incelerken, şüphelinin de ifadesini aldı. Kendisi olayı itiraf etti—hem de hiçbir pişmanlık belirtisi göstermeden. "Sesten rahatsız oldum" dedi. Sesten!
Peki Ya Sonrası?
Hayvanını kaybeden kadın ise perişan halde. "Sadece havladı diye hayvanımı öldürdüler" diyor. Sesinde öfke de var, hüzün de. Belki de en çok, insanlığa dair bir hayal kırıklığı.
Şüpheli, gözaltına alındı. Çıkarıldığı mahkemece "adli kontrol" şartıyla serbest bırakıldı. Yani, bir cana kıydı—ama dışarıda. Toplum içinde. Belki de aynı sitenin içinde, aynı asansörü kullanmaya devam ediyor.
Bu tür olaylar—sessiz sedasız, derinden—aslında toplumun kanayan yaralarından biri. Komşuluk ilişkileri, tahammülsüzlük, öfke kontrolü… Hepsi bir araya gelince ortaya böyle trajediler çıkabiliyor. Peki çözüm? Daha fazla diyalog belki. Ya da daha sert yaptırımlar. Kim bilir.
Ankara'da yaşanan bu olay, aslında hepimizin yüzleşmesi gereken bir gerçeği bir kez daha hatırlattı: Şiddet, asla çözüm değil. Hele ki masum bir cana karşı uygulanan şiddet…
