Her şey bir anda oldu. Bir telefon, bir çığlık, sonra... sessizlik. Ayşe Tokyaz'ın hayatı, tıpkı Münevver Karabulut'ta olduğu gibi, vahşice sonlandırıldı. Abisi Abdülkadir Tokyaz, Günaydın'a yaptığı açıklamalarda gözlerinden yaşlar akarken, "Bu sistem iflas etti" diyordu.
Belki de en acı olanı, bu iki genç kadının kaderlerinin birbirine bu kadar benzemesi. İkisi de genç, ikisi de hayat dolu, ikisi de... öldürüldü. Abdülkadir abi, "Kardeşimin katili bulunsa ne olur? Münevver'in katili bulundu ama kardeşim geri mi gelecek?" diye sorarken, aslında hepimizin içindeki o büyük acıyı dile getiriyordu.
Adalet mi, intikam mı?
Olayın üzerinden aylar geçti ama acı taze. Abdülkadir Tokyaz'ın sesi titriyor, "Her gece rüyalarıma giriyor" diyor. "Bazen öyle bir çığlık atıyor ki, uyanıyorum. Sonra anlıyorum ki, o artık yok."
Peki ne yapmalı? Sistem neden bu kadar aciz? Kadınlar neden hâlâ öldürülüyor? Bu sorular havada asılı kalırken, Abdülkadir abinin sözleri kulaklarda çınlıyor: "Münevver'in ailesiyle konuştum. Aynı acıyı paylaşıyoruz. Aynı boşluğu..."
İstatistikler değil, insanlar
Şu rakamlar var ya, o ünlü "kadın cinayetleri istatistikleri"... Abdülkadir abi onlara isyan ediyor: "Kardeşim bir istatistik değildi! O bir insandı, kardeşimdi, canımızın bir parçasıydı." Haklı değil mi? Rakamların ardında kaybolan insan hikayeleri...
Son bir not: Ayşe Tokyaz'ın katili hâlâ bulunamadı. Abdülkadir abi her gün savcılığa gidiyor, "Bir gelişme var mı?" diye soruyor. Cevap hep aynı: "Araştırıyoruz." Beklemek... belki de en zoru bu.
