Odasında sessizliğin ağır bastığı o an... Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanı Mahinur Özdemir Göktaş, belki de görev süresinin en dokunaklı görüşmelerinden birine hazırlanıyordu. Kapı açıldığında içeri giren isimse, hepimizin yakından tanıdığı Rojin Kabaş'ın babasıydı.
İnsan bazen kelimelerin kifayetsiz kaldığını hissediyor. İşte öyle bir andı. Bakan Göktaş, tam da bu duygu yüklü atmosferde, baba yüreğine dokunabilmek için elinden geleni yapacağının sözünü verdi adeta.
Gözlerdeki Umut Işığı
Görüşme esnasında -inanın bana- odada hissettiğiniz şey sadece resmiyet değildi. İki insan, iki yürek, ortak bir acıyı paylaşıyordu. Bakan'ın o sakin ama kararlı duruşu, babanın gözlerindeki o derin ızdırap... Hepsi bir araya gelince, insan "İşte devlet böyle olmalı" diye düşünmeden edemiyor.
Ne mi konuştular? Aslında her şeyi. Ama en önemlisi, "bir daha asla"ın temellerini atmak için neler yapılabileceğini masaya yatırdılar. Detaylara girmek gerekirse:
- Önleyici sosyal politikaların güçlendirilmesi
- Aile içi şiddetle mücadelede yeni stratejiler
- Mağdur ailelere yönelik psikolojik destek mekanizmaları
- Toplumsal farkındalık çalışmalarının artırılması
Bakan Göktaş'ın şu sözleri hâlâ kulaklarımda: "Biz sadece bakanlık değiliz, bir aileyiz. Ve ailemizin her ferdinin acısını yüreğimizde hissediyoruz."
Peki Ya Sonrası?
Görüşme bittiğinde odadan çıkan iki insanın yüz ifadeleri her şeyi anlatıyordu aslında. Biri, devletin sıcak yüzünü göstermenin huzurunu taşıyordu. Diğeriyse -evet, o baba- artık yalnız olmadığını bilmenin verdiği o küçük ama değerli rahatlamayı...
Bu ülke için küçük bir adım belki. Ama bir baba için koskoca bir umut ışığı. Ve biz biliyoruz ki, umut en karanlık anlarda bile yeşerebilen bir çiçektir.
