Kayseri'nin göbeğinde, güneşin bile üzerine doğmak istemediği bir sabah... İnsanların alışık olduğu o sıradan gürültülerin yerini, bu kez keskin bir sessizlik aldı. Çünkü orada, bir evin içinde, hayatlar bir anda son bulmuştu.
Olay, saatler gece yarısını gösterdiğinde patlak verdi. Komşular, duvarlardan gelen o tuhaf sesleri duymuşlardı belki ama kimse müdahale etmemişti. 'Aile içi mesele' deyip geçiştirmişlerdi. Ne yazık ki bu sefer, mesele sandıklarından çok daha karanlıktı.
Kanla Yazılan Son
Sabahın ilk ışıklarıyla birlikte gelen polis ekipleri, kapıyı kırdıklarında içerideki manzara karşısında donup kaldılar. Yerde, henüz soğumamış iki ceset... Biri kadın, diğeri ise onun hayatını sonlandıran eşi. İkisinin de yüzündeki ifade, son anlarında yaşadıkları korkuyu anlatmaya yetiyordu.
Olay yerinde bulunan bir komşu, 'Dün akşam sesler geliyordu ama biz önemsemedik' diyor, gözlerindeki pişmanlıkla. Keşke önemseseydik diye ekliyor, sesi titreyerek.
Şiddetin Sessiz Çığlığı
Kayseri Emniyet Müdürlüğü ekipleri olayla ilgili soruşturmayı derinleştirirken, bir gerçek daha su yüzüne çıkıyor: Kadın, daha önce de şiddet gördüğü için şikayetçi olmuştu. Ama sistem, onu koruyamamıştı. 'Koruma kararı vardı' diyen yetkililerin yüzündeki ifade, her şeyi anlatıyor aslında.
Psikologlar ise bu tür olayların altında yatan nedenleri anlatırken kelimeler yetmiyor. 'Ekonomik sıkıntılar, alkol, kıskançlık...' diye sıralıyorlar ama asıl mesele, insanların duygularını kontrol edememesi. Öfkenin, sevgiden daha güçlü hale gelmesi.
Mahallede ise herkes birbirine bakıyor. 'Bizim başımıza da gelebilirdi' diyen gözlerle. Çünkü bu, sadece bir evin trajedisi değil artık. Tüm toplumun yarası.
