Çanakkale'de yaşanan ve insanın kanını donduran bir akran zorbalığı vakası, aslında hepimizin göz ardı ettiği bir gerçeği yüzümüze vuruyor. Okul koridorlarında sessizce ilerleyen bu korkunç olay, bir annenin yürek burkan çığlığıyla gün yüzüne çıktı.
Oğlunun okulda sistematik bir şekilde akran zorbalığına maruz kaldığını belirten anne, adeta çaresizliğin sesi oldu. "Evladımı kaybetmek istemiyorum" diyen bu cesur kadın, toplumun kanayan yarasına parmak bastı.
Okul Koridorlarında Sessiz Çığlık
Genç öğrencinin yaşadıkları, aslında pek çok okulda yaşanan ancak görmezden gelinen bir trajedinin öyküsü. Fiziksel şiddetten psikolojik baskıya uzanan bu korkunç sarmal, gencin ruh dünyasında onarılması güç yaralar açmış.
Anne anlatıyor, sesi titreyerek: "Her gün okula gitmek istemiyor. Gözlerindeki korkuyu görüyorum. Bu çocuk daha ne kadar dayanabilir ki?" diye soruyor. Haklı bir soru bu aslında.
Yetkililer Nerede?
Olayın en can alıcı noktası ise yetkililerin bu konudaki tutumu. Aile defalarca okul yönetimine ve ilgili birimlere başvurmuş ancak somut bir çözüm bulamamış. "Her seferinde 'hallederiz' diyorlar ama hiçbir şey değişmiyor" diye ekliyor anne.
Peki bu durumda ne yapmalı? Okullarımız gerçekten güvenli mi? Çocuklarımızı emanet ettiğimiz bu kurumlar, onları korumak için yeterli önlemleri alıyor mu?
Zorbalığın Görünmeyen Yüzü
Akran zorbalığı denince akla sadece fiziksel şiddet gelmemeli. Aslında en tehlikelisi, gözle görülmeyen psikolojik şiddet. Alay etmek, dışlamak, sosyal medyada hedef göstermek... Bunların hepsi gencin kimlik oluşumunu derinden etkileyen unsurlar.
Uzmanların dediği gibi, zorbalık sadece mağduru değil, zorbayı da etkiliyor. Belki de asıl kaybeden, şiddeti normalleştiren bu sistemin kendisi.
Bir Annenin Yürek Burkan Sözleri
"Ben sadece çocuğumun güvende olmasını istiyorum" diyor anne. Basit bir istek gibi görünüyor değil mi? Ama görünen o ki günümüzde bu temel hak bile tartışmalı hale gelmiş.
Son olarak şunu ekliyor: "Diğer aileler de benim yaşadıklarımı yaşamasın. Yeter artık bu zorbalık!"
Çanakkale'deki bu olay, aslında buzdağının sadece görünen kısmı. Okullarımızda her gün benzer dramlar yaşanıyor ve biz sadece sonuçlarına şahit oluyoruz. Belki de sorunun kökenine inme zamanı gelmiştir.
