Tam on bir gün oldu. On bir gündür, en ufak bir ses, en küçük bir işaret yok. İnsanın içini kemiren, sürekli 'acaba?' diye sorduran o tatsız bekleyiş... Yetkililer ise adeta zamanla yarışıyor.
Olay, geçtiğimiz hafta başında patlak verdi. Birdenbire... Haberleşme kesilmişti. İki kişiden -yakınları onları son gördüğünden beri- haber alınamıyordu. Durum hemen ilgili birimlere bildirildi ve o günden beri de jandarma ekipleri hummalı bir çalışma yürütüyor. Tüm bölge, adeta altüst edilmiş durumda. Ama sonuç? Henüz yok. Hiçbir ize rastlanamadı.
Çalışmalar Gece Gündüz Demeden Devam Ediyor
Jandarmanın koordinatörlüğündeki arama faaliyetlerine diğer kurumlar da destek veriyor. Ekipler, en zorlu arazi koşullarında bile pes etmeden ilerliyor. Dağ taş demeden, her metrekaresi titizlikle taranıyor. Peki ya umut? O, belki de en son sönecek olan ışık. Ailelerin yüreği ağzında, gözler yollarda. Her an bir haber gelebilir mi diye bekliyorlar. Beklemekten başka çareleri de yok ne yazık ki.
Konuyla ilgili olarak yetkili bir isimden kısa bir açıklama geldi: "Tüm ekiplerimizle birlikte yoğun bir şekilde çalışıyoruz. En kısa sürede bir sonuç almayı umuyoruz. Vatandaşlarımızdan da herhangi bir bilgileri olursa en kısa sünde iletişime geçmelerini rica ediyoruz." Bu sözler, resmi açıklamaların soğukluğundan uzak, samimi bir endişeyi yansıtıyordu adeta.
Peki Şimdi Ne Olacak?
Zaman geçtikçe endişeler de katlanarak artıyor. İnsan ister istemez 'Acaba neredeler?', 'Başlarına bir şey mi geldi?' gibi soruları sormaktan kendini alamıyor. Arama çalışmalarının kapsamı genişletilebilir. Belki de daha farklı teknolojik imkanlar devreye girecek. Kim bilir... Ancak şu bir gerçek: İnsan hayatı söz konusu olduğunda, hiçbir çabadan kaçınılmıyor. Umut, en son sönen kandildir derler ya, işte o kandil hâlâ yanıyor. Herkes, en içten dilekleriyle bu sessizliğin bir an önce son bulmasını bekliyor.
