Bazen hayat, senaryoları bile utandıracak sahneler yaşatıyor insana. Adana'da öyle bir hikâye yaşandı ki, en duygusal filmler bile yanında sönük kalır.
Yıllar önce—tam olarak kaç yıl geçtiğini kimse tam sayamıyor artık—küçük oğlu kaybolan bir anne... İçinde hep bir umut, hep bir 'ya çıkarsa' beklentisiyle geçen günler, aylar, belki de yıllar. Ve sonra, o an.
Bir Annenin Yüreğinden Kopan Çağrı
Oğlunun hasretiyle yanıp tutuşan anne, belki de içgüdüsel bir hamleyle, sosyal medyada bir video paylaştı. Gözyaşları içinde, yüreğinin en derinlerinden gelen o cümleler döküldü dudaklarından: "Oğlum, artık çık gel! Dayanamıyorum artık!" Bu, bir çağrıdan çok daha fazlasıydı; bir yakarış, bir iç döküş, belki de son bir umut ışığıydı.
Kim derdi ki bu çağrı, binlerce kilometre öteden yankı bulacak?
Beklenmeyen Cevap ve Gözyaşları Sel Oldu
Paylaşım, sosyal medyada hızla yayıldı. Paylaşıldı, beğenildi, yorumlandı. Derken... beklenmedik bir gelişme. Videoyu görenler arasında, anneannenin kayıp torununun aslında—inanması güç ama—farklı bir şehirde yaşadığını fark eden bir tanıdık çıktı. İpi ucundan yakalamışlardı.
Aile hemen harekete geçti. İhbarı alan emniyet birimleri, adeta bir senfoninin en heyecanlı yerindeki orkestra şefi gibi, tüm birimleriyle koordineli şekilde çalışmaya başladı. İnce eleyip sık dokudular.
Son Perde: Kucaklaşma
Ve nihayet, o an geldi çattı. Kayıp oğul, annesinin yanına getirildi. Kapı açıldı. İki çift göz birbirine kenetlendi. O anda zaman durdu sanki. ne çığlık ne de söz vardı; sadece hıçkırıklar ve ağlamalar... Sonra, yılların özlemi, o koca boşluğu bir anda dolduran bir kucaklaşmaya dönüştü.
Oğul, annesine sarıldı. Anne, evladını bağrına bastı. Öyle sıkı, öyle sıkı ki... aradan geçen onca zamanın acısını çıkartırcasına. Yanındakiler de dayanamadı; gözyaşları sel oldu gitti.
Ortalık bir anda sevinç, şaşkınlık ve inanmazlığın iç içe geçtiği bir duygu sarmalına dönüştü. Yaşananlar, orada bulunan herkesin yüreğine kazındı.
Bu buluşma, sadece bir ailenin değil, aslında tüm toplumun kaybettiği umuda dair küçük bir ışık yakmış oldu. Hiçbir şey için, asla, ama asla geç değil. Bazen bir umut, bir paylaşım, bir içten çağrı; yılların hasretini bir anda silip atıveriyor.
