Gözyaşları ve hüzün... Ankara'da düzenlenen cenaze töreni, Halit Yükay'ın sevenlerini bir araya getirdi. Kalabalık bir topluluk, son kez vedalaşmak için toplandı.
O anlar—sanki zaman donmuştu. Tabut omuzlarda, yavaş adımlarla ilerleyen bir kalabalık. Her yüzde derin bir acı, her bakışta tarifsiz bir hüzün...
Son Veda Töreninden Notlar
Ankara'da gerçekleşen tören oldukça duygusal anlara sahne oldu. Yakınları, arkadaşları ve sevenleri—hep bir ağızdan dualar okurken, kimisinin sesi titriyordu. Belki de en zoru, bir daha göremeyecek olmanın verdiği o ağırlık.
Tabutun etrafında toplanan kalabalık, adeta Yükay'ın hayattayken ne kadar sevildiğinin bir kanıtıydı. İnsanlar birbirine kenetlenmiş, sessizce ağlıyor; bazılarıysa içlerine işleyen bu acıyı kelimelere dökemiyordu.
Duygular Dorukta
Ve tabii o görüntüler—cenaze namazı, dualar, eller semaya açılmış... Her şey bir yana, insanın içini acıtan o sessiz çığlıklar. Kimi dizlerinin üzerine çökmüş, kimi bir dostuna sarılmış; hepsi Yükay'ın ardından yasta birleşmiş.
Toprağa veriliş anı ise apayrı bir hüzün katmanıydı. Sevenlerinin son bakışları, attıkları topraklar ve ellerinden bırakmak istemedikleri gülümsemeleri... İnsan "keşke" demekten alamıyor kendini.
Ne diyebiliriz ki? Ölüm, herkese nasip olmayan bir vedadır aslında—ama sevenler için en ağırı. Halit Yükay'ın ailesine, dostlarına ve tüm sevenlerine başsağlığı diliyoruz. Mekanı cennet olsun.
