Günlerdir nefeslerin tutulduğu o bekleyiş... Halit Yükay'ın izine rastlanamaması, sevenlerini derin bir endişeye sürüklüyor. Sanki zaman durmuş gibi - her geçen saat daha da ağırlaşan bir sessizlik.
Yetkililer, tüm imkanları seferber etmiş durumda. Aramalarda son teknoloji ekipmanlar kullanılırken, gönüllüler de adeta iğneyle kuyu kazıyor. "Bulunacak" diyenlerin sesi giderek kısılıyor ama umut, o incecik ipliğe asılı kalmış.
Son Görülme Anına Dair Detaylar
En son ne zaman görüldüğüne dair bilgiler kafaları karıştırıyor. Komşuları, "Her zamanki gibiydi" diyor ama o gün bir tuhaflık sezmişler mi? Kimse emin değil. İnsan hafızası işte - bazen en önemli anlar en silik izleri bırakıyor.
Cep telefonu sinyalleri, banka hareketleri, son temas kurduğu kişiler... Her ipucu titizlikle inceleniyor. Ancak sanki bir bulmaca ki, parçalar bir türlü yerine oturmuyor.
Ailenin Yürek Burkan Çağrısı
"Lütfen, bir haber ver" diye yalvarıyor eşi gözyaşları içinde. Çocuklarının babasız kaldığı her an, onlar için bir işkenceye dönüşüyor. Belki de en acısı, bu belirsizliğin yarattığı o dipsiz kuyu...
Psikologlar, bu tür durumlarda ailelerin nasıl bir ruh halinde olduğunu anlatırken kelimeler yetmiyor. Uykusuz geceler, sürekli çalan telefon beklentisi, kapıdaki her sesle heyecanlanmak - ve her seferinde hayal kırıklığı.
Uzmanlar Ne Diyor?
Kayıp vakaları konusunda deneyimli emekli komiser Mehmet Arslan, "Bu tür olaylarda ilk 72 saat altın değerinde" diyor ama ekliyor: "Ancak umudumuzu asla kaybetmemeliyiz." Gerçekten de tarih, en umutsuz görünen anlarda bile mucizelerin yaşandığı örneklerle dolu.
Mahalle sakinleri ise kendi aralarında fısıldaşıyor. Kimi "Mutlaka bir açıklaması vardır" diyor, kimi "Hiç böyle bir şey beklemezdik." İnsanların aklından geçenler yüzlerine yansıyor - merak, korku, çaresizlik karışımı ifadeler...
Şu an tek istenen şey net bir cevap. Acı da olsa, gerçeklerin bilinmesi. Çünkü belirsizlik, en kötü haberden bile daha yıpratıcı olabiliyor bazen.
