İstanbul'da yaşayan minik Meryem Senan, o gün her zamanki gibi evde oyun oynuyordu. Kim bilebilirdi ki bu sıradan günün onun son günü olacağını? Belki de hayatın en acımasız cilvesiydi bu—bir çocuğun masumiyetiyle ölümün soğuk yüzünün kesiştiği an.
Olay, geçtiğimiz hafta İstanbul'un göbeğinde, ailesinin evinde yaşandı. Meryem, belki de binlerce kez yaptığı gibi oyun oynarken dengesini kaybetti ve... İşte o an her şey altüst oldu. Ambulans çağrıldı, hastaneye yetiştirildi ama ne yazık ki doktorların tüm çabaları sonuçsuz kaldı.
Ailenin Yıkılışı
"Daha dün kucağımızda gülüyordu" diyor babası, sesi titreyerek. Annesi ise adeta donmuş gibi—ne ağlayabiliyor ne de konuşabiliyor. Komşular, "Mahallenin neşesiydi" diye anlatıyor Meryem'i. O küçücük bedenin ardından geride kalanlar ise tarifsiz bir acı.
Uzmanlar bu tür kazalara karşı aileleri uyarıyor: "Çocuklarınızı asla gözünüzün önünden ayırmayın" diyorlar. Ama kim öngörebilirdi ki böyle bir sonu? Evin en güvenli köşesinde bile tehlikeler pusuda bekliyor olabilir.
Son Bir Kez Daha
Meryem'in cenazesi, ailesinin isteği üzerine sessiz sedasız kaldırıldı. Belki de en acısı, o küçük beyaz tabutun toprağa verilişini izlemekti. Mahalleli, "Daha yeni okula başlayacaktı" diyerek başını sallıyor. Hayat bazen ne kadar da acımasız olabiliyor, değil mi?
