Almanya'nın gökyüzünde endişe verici bir sessizlik hakim. Kokpitlerde yaşananlar ise tüyleri diken diken eden cinsten. Yepyeni bir araştırma, neredeyse her on pilotdan dokuzunun -evet, yanlış duymadınız, %93'ünün- uçuş esnasında istemeden de olsa gözlerini kapatmak zorunda kaldığını gözler önüne serdi.
Bu korkutucu istatistiğin arkasında yatan nedenler ise havacılık sektörünün kanayan yarası: Kronik personel açığı ve bunun sonucunda patlayan uçuş yoğunluğu. Pilotlar, tıpkı bitmek bilmeyen bir maratona zorlanan atletler gibi. Yoruluyorlar, tükeniyorlar ve en kritik anlarda vücutları isyan ediyor.
Kokpitteki Sessiz Çığlık: Yorgunluk Sınırı Aşıldı
Şöyle bir düşünün. Saatlerce, gecenin bir yarısı, koskoca bir uçağı ve yüzlerce yolunun hayatını emanet ettiğiniz insanların göz kapakları ağırlaşıyor. İstem dışı. Ani bir mikro uyku hali. Saniyeler sürüyor belki ama o saniyelerde her şey olabilir. İşte Alman pilotların içinde bulunduğu durum tam olarak bu.
Araştırmaya katılan bir pilot, itiraf niteliğindeki sözlerle durumu özetliyor: "Bazen o kadar bitkin oluyorum ki, kalkış için son kontrolleri yaparken bile kendimi zor tutuyorum. Bu, benim için olduğu kadar yolcular için de korkunç bir his." Başka bir itiraf ise daha da vurucu: "Yanımdaki pilot uyuyakaldığında onu uyandırmak için ne yapacağımı bilemiyorum. Bazen sessizce izliyorum."
Peki Ya Çözüm? Sistem Değişmeli!
Bu sorunun altında yatan tek bir suçlu var: Sistemsel çöküş. Havayolu şirketleri, personel açığını kapatmak için mevcut pilotları insanlık dışı mesailere mahkum ediyor. Dinlenme süreleri kâğıt üzerinde var, ancak pratikte bir hayalden ibaret. Uçuş programları öyle sıkışık ki, pilotlar bir inişten sonra diğer kalkışa koşuyor adeta.
Uzmanlar ise uyarıyor: Bu durum, sadece bir "yorgunluk" meselesi değil, doğrudan bir ulusal güvenlik riski. Almanya'nın hava sahası, her gün yüzlerce potansiyel kazaya davetiye çıkarıyor. Yetkililerin bu raporu ciddiye alması ve acilen sektördeki çalışma düzenini insani standartlara çekmesi şart. Yoksa çok geç olabilir.
Sonuç olarak, bu istatistikler sadece birer rakam değil. Her biri, gökyüzündeki bir can güvenliğinin, bir ailenin, bir hayatın temsili. Almanya'nın, bu sessiz çığlığı duyması ve kokpitteki yalnız savaşçıları yalnız bırakmaması gerekiyor.
