O gün İstanbul Boğazı her zamanki gibi dingindi—ta ki suların soğuk yüzeyinde çırpınan bir siluet görene kadar. İşte o an her şey değişti. Vapur yolcularından biri, suyun üzerinde garip bir hareketlilik fark etti. İlk başta dalgaların oyunu sandılar, ama içlerinden biri 'Bu bir insan!' diye haykırdı.
Her şey o kadar hızlı oldu ki—saniyeler içinde vapur personeli alarm durumuna geçti. Yolcuların çığlıkları ve işaretleriyle, kaptan derhal manevra yaparak kişiye yaklaştı. Suya atlayan görevliler, neredeyse hayatını kaybetmek üzere olan kişiyi sudan çekip çıkardı.
Soğuk su şokundan bitkin düşmüş, nefes almakta güçlük çekiyordu. Hemen üzerine battaniyeler sarıldı ve ilk yardım uygulandı. Vapurda bulunan bir doktor yolcu da müdahaleye destek verdi—nefes alışverişini kontrol etti, bilincinin yerine gelmesini sağladı.
Ortak bir refleksle hareket eden insanlar, bir hayatı kurtarmanın verdiği o tarifsiz duyguyla sarsıldı. Kimi dua ediyor, kimi ellerini ovuşturuyor, kimi de olan biteni cep telefonuyla kaydetmeye çalışıyordu—insan doğasının tuhaf bir yansımasıydı bu.
Kurtarılan kişi, Sahil Güvenlik ekipleri tarafından karşılanmak üzere sağlık ekiplerine teslim edildi. İsimsiz bir kahramana dönüşen yolcular ve mürettebat ise derin bir nefes aldı—bugün bir cana dokunmanın ağırlığı ve hafifliği hepsini sarıp sarmalamıştı.
Böyle anlar insanlığın en güzel yanını hatırlatıyor—birlikte hareket ettiğimizde, imkansız gibi görüneni başarabiliyoruz. İstanbul Boğazı’nın suları bir kez daha hayatın ne kadar kırılgan ve aynı zamanda dirençli olabildiğine tanıklık etti.
