Gebze'de sanki bir şeylerin ters gittiğini fısıldayan tuhaf bir sessizlik vardı. Sonra o sesler başladı - hafif ama rahatsız edici çatırtılar, adeta binanın kemiklerinin gıcırdaması gibi.
İşte o an her şey değişti. İnsanlar bir anda apartmanın dışına akın etmeye başladılar. Kimi pijamalarıyla, kimi elinde telefonuyla... Telaş gözlerinden okunuyordu. "Aman tanrım, yine mi?" diye mırıldanan bir kadının sesi hâlâ kulaklarımda.
AFAD Hızla Devreye Girdi
Olay yerine gelen AFAD ekipleri, sanki bu tür durumlara alışkın gibiydiler - ki maalesef öyleler. Hemen güvenlik şeridi çektiler ve binayı incelemeye koyuldular. İçeri girmeden önce birbirlerine o meşhur 'dikkatli ol' bakışını attılar.
Binanın durumu hakkında henüz resmi bir açıklama yok ama şunu söyleyebilirim ki, oradaki havayı solumak bile insanı tedirgin ediyor. Sanki her an yeni bir şey olacakmış gibi...
Komşular Ne Diyor?
"Geçen ay yandaki bina için de aynı şey olmuştu" diye anlatıyor 65 yaşındaki emekli öğretmen Ali Bey. "Biz burada depremi unutalı çok olmadı ama binalar unutmuyor galiba."
Bir diğer komşu, genç anne Ayşe Hanım ise daha endişeli: "Çocuğumu okuldan aldım, ne olur ne olmaz. Artık hangi binanın güvenli olduğunu bilemiyoruz. Bu durum insanın sinirlerini altüst ediyor."
Gerçekten de öyle - insan evinin güvenli olup olmadığını sorgulamak zorunda kalınca, hayat bir anda kabusa dönüşebiliyor.
Peki Ya Sonrası?
AFAD ekipleri incelemelerini sürdürürken, binanın ne kadar süre boş kalacağı belirsiz. Belki birkaç gün, belki daha uzun... Bu sürede insanlar nerede kalacak? İşlerine nasıl gidecekler? Sorular bitmiyor.
Uzmanlar diyor ki, bu tür sesler her zaman ciddi bir tehlikenin habercisi olmayabilir. Ama kim riske atmak ister ki? Hele ki geçmişte yaşadıklarımızdan sonra...
Gebze'deki bu son olay, aslında hepimiz için bir uyarı niteliğinde. Şehrin dört bir yanında benzer riskleri taşıyan kaç bina daha var acaba? Bu sorunun cevabını bilmek, bilmemekten daha mı iyi - emin değilim.
Bir şey kesin: Bugün onların başına gelen, yarın başkalarının da başına gelebilir. Ve biz, bu gerçekle yüzleşmekten maalesef hâlâ kaçınıyoruz.
