O gün her şey normal başlamıştı aslında. Sabahın erken saatleri, güneş henüz yeni doğuyordu ve ben de diğer meslektaşlarım gibi siparişleri yetiştirmenin telaşı içindeydim. Ta ki o sokağa sapana kadar...
Birdenbire etrafımı sardılar. Dört ya da beş tane miydi, hatırlamıyorum bile. Ani bir korkuyla midemde hissettiğim o garip sıkışma hâlâ bedenimde. Sanki zaman donmuştu, her şey ağır çekimde ilerliyordu.
Ölüm Korkusuyla Yüz Yüze
Havlayışları kulaklarımda yankılanıyor hâlâ. Bir an için donup kaldım - insan böyle anlarda ne yapacağını şaşırıyor gerçekten. Motorumun üzerinde, çaresizce etrafımı saran bu saldırgan sürüye bakakalmıştım.
İçimden 'Bu sonun başlangıcı olabilir' diye geçirdiğimi hatırlıyorum. O kadar gerçekçiydi ki hissettiklerim, rüyada olduğumu sansam da acı bir şekilde uyanıktım.
- Dişlerini göstererek bana doğru hamle yapıyorlardı
- Motorumu dengelemekte zorlanıyordum
- Yardım için bağırdığımı ama sesimin titrediğini hissediyordum
Belki de en korkuncu, o anki çaresizlik hissiydi. Sokak bomboştu ve kimse yardıma gelmiyordu.
Kurtuluş Mücadelesi
Sonra içgüdülerim devreye girdi. Motorun gazını sonuna kadar açtım - belki de hayatımın en riskli ama en doğru kararıydı bu. Köpekler peşimden geliyor, adeta pes etmek bilmiyorlardı.
Şansıma, biraz ileride bir araba gördüm ve kornaya basmaya başladım. Sürekli, aralıksız... Bu gürültü onları biraz olsun uzaklaştırdı sanırım. Ya da öyle umdum.
O anları düşündükçe hâlə titriyorum. İnsan böyle şeyleri kolay kolay unutamıyor maalesef.
Sokaklar Artık Daha mı Tehlikeli?
Bu olaydan sonra işe devam etmek gerçekten zor oluyor. Her köşe başında, her sokak arasında aynı korkuyu yaşıyorum. Belediye yetkililerinin bu konuda acilen önlem alması gerekiyor - biz kuryeler her gün aynı riski almak zorunda değiliz.
Aslında köpekler de suçlu değil belki, kim bilir onlar da korkuyorlardır. Ama sonuçta insan hayatı tehlikede ve bu durum kontrol altına alınmalı.
Umarım benim yaşadıklarım başka hiç kimsenin başına gelmez. Sokaklarımızın herkes için güvenli olması en büyük temennim.
