Güneşin ilk ışıklarının ormanın yeşil örtüsüne değdiği o sabah, kimse Eyüp'ün son günü olacağını tahmin edemezdi. Belki de etmek istememişti. Çünkü o, bu ormanlara âşıktı. Ağaçlar onun için sadece odun değil, nefes alan canlılardı.
Son dakikalarında bile, kesilmek üzere işaretlenmiş devasa çamların önünde durdu. "Durun!" dedi, sesi titreyerek. "Bunlar sadece ağaç değil, bu toprakların hafızası!" Ama dinleyen olmadı.
Bir Ömür Fedakarlık
40 yıl. Tam 40 yılını vermişti bu ormanlara Eyüp. Komşuları anlatıyor: "Kışın kar altında, yazın kavurucu sıcağında bile ağaçların bakımını yapardı. Sanki her birinin adını bilirdi."
Geçen yıl çıkan yangında, saatlerce mücadele etmişti. Yüzü kararmış, elleri yanmıştı ama "Bir tek fidan daha kurtarabilirim" diye direnmişti. Bugünse...
Son Mücadele
Olay yerine ilk ulaşan köylülerden Ali amcanın gözleri dolu dolu: "Gürültüyü duyup koştuk. Eyüp ağacın önünde yatıyordu. Kesici makine devrilmiş üzerine. Son sözleri 'Ağaç... kurtarın...' oldu."
Orman İşletme Müdürlüğü'nden yapılan açıklamada "Üzüntü içindeyiz" denildi. Ama Eyüp'ün sevenleri bununla yetinmiyor. "Onun anısına bu ormana bir anıt dikilecek" diyorlar.
Belki de en acı olan, Eyüp'ün kurtarmaya çalıştığı o ağacın da sonradan kesilmiş olması. İronik değil mi? Bir adam can verdi ama sistem yine bildiğini okudu.
