Gösterişli sahne şovları ve ‘simple life’ çığlıklarıyla hafızalara kazınan Paris Hilton, kamera önünde oynadığı karakterin aksine, perde arkasında acımasız bir zorbalığın hedefi olduğunu açıkladı. İtirafları, yapay bir gülümsemenin ardında nasır tutmuş bir acıyı gözler önüne seriyor.
Uzun yıllar boyunca medya organları ve hatta çevresindeki pek çok kişi tarafından sürekli aşağılandığını, ‘aptal’ sıfatıyla damgalandığını söylüyor. Bu durumu, hiç hafife alınmayacak bir ‘duygusal taciz’ olarak nitelendiriyor. İnsan, ‘Acaba bu bir strateji miydi, yoksa gerçekten görmezden gelinemeyecek kadar ağır mıydı?’ diye düşünmeden edemiyor.
Bir İmajın Ağır Bedeli
Aslında olan biten, onun ‘aptal’ zengin kız imajını sonuna kadar sömüren bir sistemin ta kendisi. Hilton, bu imajın kendisinden çok daha büyük olduğunu ve neredeyse herkesin bu role uygun davranmasını beklediğini fark ettiğini anlatıyor. İşin en acı tarafı, bu role bir kez hapsolduktan sonra, insanların gerçek kişiliğinizi görmek istememesi.
– Sadece magazin medyası değil, dedi, aynı zamanda iş ortakları ve hatta ‘arkadaş’ denen kişiler de bu tacizin bir parçası oldu. Sürekli bir küçümseme, sürekli bir zeka seviyemi aşağılama… İnsanın kendine olan inancını kemirip bitiren bir şey bu.
Peki Ya Şimdi?
Artık o eski günler geride kaldığını söylüyor. Kendi gücünün farkına vardığını, sesini çıkarmaya ve bu zehirli anlatıya karşı durmaya başladığını belirtiyor. Bugünkü Paris Hilton, gençlere ilham vermek, özellikle de benzer durumlarla karşılaşan genç kadınlara ‘sessiz kalmamaları’ gerektiğini anlatmak istiyor.
Bu, sıradan bir magazin haberi değil. Bu, bir kimliğin çalınmasına ve bir insanın yıllarca nasıl küçük düşürüldüğüne dair oldukça sert bir uyanış hikayesi. İtiraf etmek gerekirse, hepimiz bir parça suçluyuz; o imajı seyrederken ve eğlenirken, arkasındaki gerçek insanı görmezden geldik. Düşündürücü, değil mi?
