Görmeyeli sanat dünyası epey değişmiş. Eskiden fısıltıyla konuşulanlar, şimdi kürsülerden haykırılıyor. İşte tam da böyle bir dönemde, #MeToo rüzgârı yeniden ama bu sefer çok daha güçlü esiyor. Galeriler, tiyatro sahneleri, opera binaları… Hepsi sessizliğin kırılma sesine tanıklık ediyor.
Peki ne oldu da bu dalga birden patlak verdi? Aslında birden olmadı hiçbir şey. Yıllardır içten içe kaynayan bir kazan, nihayet taştı. Sanatçılar, yönetmenler, oyuncular – kimse artık ‘sus payını’ kabul etmiyor. İsyanın boyutları öyle büyük ki, sektörün kılcal damarlarına kadar işliyor.
Sınır Dediniz, Hangi Sınır?
Tacizin sınırı var mı gerçekten? Bu soruya verilecek yanıt, aslında herkese göre değişiyor. Kimine göre ‘masum’ bir dokunuş, bir başkası için travmanın ta kendisi. Uzmanlar ise net konuşuyor: “Rıza yoksa, sınır ihlali var.”
– Beklentiler ve gerçekler arasındaki uçurum
– Güç dinamiklerinin yarattığı çarpık ilişkiler
– ‘Dahilik’ perdesi arkasına saklanan tacizciler
Liste böyle uzayıp gidiyor. Sanat dünyasının ‘ilham’ adı altında meşrulaştırdığı ne çok davranış, aslında sistematik bir zorbalığın parçasıymış meğer.
Değişim Rüzgârları Esiyor
Peki hiç mi iyi şeyler olmuyor? Oluyor elbet! Genç kuşak, eski tabuları yıkmakta kararlı. Sosyal medya sayesinde seslerini duyurma imkânı bulan sanatçılar, dayanışma ağları örüyor. Artık kimse ‘kariyerim biter’ korkusuyla sessiz kalmıyor.
Kurumlar da bu değişime ayak uydurmak zorunda hissediyor kendini. Davranış kodları gözden geçiriliyor, şikayet mekanizmaları oluşturuluyor. Yavaş da olsa, bir dönüşümün temelleri atılıyor. Ama daha gidilecek çok yol var – hem de nasıl!
Son söz? Sanat, insan ruhunun en incelikli ifadesiyse eğer, onu yaratanların da en insani koşullarda üretim yapması gerekmez mi? Belki de cevap bu kadar basittir.
