Tam on yedi yıl sonra ağzındaki baklayı çıkardı Selen Görgüzel. Öyle bir şey yaşamış ki, anlatırken hâlâ sesi titriyor, gözleri doluyor. 2007 senesi... O zamanlar genç bir oyuncu, hayatının baharında. Kim olduğunu söylemiyor - ki doğrusu da bu, bence - ama olayın etkisi ömür boyu sürmüş.
"Hayatımın en ağır tacizine maruz kaldım" diyor ve ekliyor: "O dönem çok ünlü bir isimdim." İşin en vahimi mi? Bu rezil olayı yaşadığında yalnızdı. Tek başına, kimsesiz. Ve o canavar, bu durumu fırsat bilmiş.
Şöyle anlatıyor: "Sesimi çıkaramadım. Donup kaldım resmen. İçimden 'Hayır, hayır, hayır!' diye bağırıyordum ama dilim tutulmuştu. O anki çaresizliği hâlâ rüyalarıma giriyor."
Neden Şimdi Anlatıyor?
Aslında bunu merak ettim doğrusu. Neden on yedi yıl sonra? Cevabı net: "Artık sustukça bu insanların cesaretlendiğini anladım. Ses çıkarmazsak, aynı şeyleri yaşayan kadınlar çoğalacak."
Toplum olarak -maalesef- hep böyleyiz ya: Susuyoruz, içimize atıyoruz. Ama Selen haklı; susmak, zalime güç veriyor sadece.
Peki Ya Sonrası?
Olaydan sonra kendini toparlaması aylar almış. "Kendimi suçladım bir süre" diye itiraf ediyor. "Acaba bir şey mi yaptım, nasıl davrandım da bu oldu?" diye düşünmüş durmuş. Sonradan anlamış ki suçlu olan kesinlikle kendisi değilmiş.
Terapi almış, ailesinin desteğiyle ayakta kalmış. "Konuşmak iyi geldi" diyor son olarak. "Keşke daha erken anlatsaydım."
Bu cesur itirafıyla Selen Görgüzel, belki de pek çok kadına ilham olacak. Umarım artık susmayız. Umarım herkes, Selen'in söylediği gibi, "Sesini çıkarsın."
