O gece her şey çok normal başlamıştı aslında. Sıradan bir akşamüstüydü, hava kararmak üzereydi ve evine dönüyordu. Kim bilebilirdi ki o sıradan yolculuğun hayatını altüst edeceğini?
İzmir'in o ılık akşamında, adını vermek istemediğimiz genç kız, otobüsten inmiş evine doğru yürüyordu. Sonra... işte o 'sonra' kelimesinin altında yatan korkunç anlar başladı. Birdenbire, hiç beklenmedik bir anda, tanımadığı bir adam yanına yaklaştı. İlk başta sadece yol soracağını sandı - insanların masumane varsayımları ne kadar da yanıltıcı olabiliyor.
Hayatının En Korkunç Anları
"Elleri üzerimdeydi," diyor sesi titreyerek. "O an donup kaldım. Sanki zaman durmuştu ve ben bir kabusun içinde sıkışıp kalmıştım."
Genç kadın, o anki hislerini tarif etmekte zorlanıyor aslında. Kelimeler yetmiyor böyle anları anlatmaya. "Vücudum alarm veriyordu ama hareket edemiyordum. Bu tür şeyler hep başkalarının başına geliyor sanırdım, ta ki benim başıma gelene kadar."
Ev Hapsi ve Psikolojik Yıkım
Olaydan bu yana geçen günler, onun için adeta bir hapis hayatına dönüşmüş. "Artık dışarı çıkmaya korkuyorum," itirafında bulunuyor. "Sokaklar, otobüsler, insanlar... hepsi tehdit unsuru gibi geliyor."
Psikolojik olarak paramparça olduğunu söylüyor. Uyku uyuyamıyor, yemek yiyemiyor, sürekli tetikte yaşıyor. "Sanki her an tekrar olacakmış gibi hissediyorum. Kapı çalsa yüreğim ağzıma geliyor."
"Sessiz Kalmayın!" Çağrısı
En çok da sessiz kalanlara kızgın. "Eğer biri böyle bir şeye tanık olursa lütfen müdahale etsin," diye yalvarıyor. "O otobüste insanlar vardı. Görenler oldu. Ama kimse bir şey yapmadı."
Bu suskunluk, yaşadığı travmayı katbekat artırmış. "İnsanların umursamazlığı, olayın kendisi kadar yaraladı beni," diye ekliyor iç çekerek.
Yasal Süreç ve Umutlar
Olayla ilgili savcılığa başvurmuş durumda. Polis, zanlıyı bulmak için çalışmalarını sürdürüyor ama - bu tür durumlarda hep olduğu gibi - süreç yavaş işliyor. "Adalet istiyorum," diyor kararlı bir ifadeyle. "Sadece benim için değil, başka kadınların da aynı şeyi yaşamaması için."
Uzmanlar, bu tür travmaların uzun süreli etkileri olabileceğini söylüyor. Genç kız şu an psikolojik destek alıyor ama iyileşmenin zaman alacağının farkında. "Eski ben olabileceğimi sanmıyorum," diyor hüzünle. "Masumiyetimi kaybettim o gece."
Toplum olarak bize düşen ise çok basit aslında: Gözümüzü açık tutmak, sesimizi yükseltmek ve hiç kimsenin böyle hissetmek zorunda kalmamasını sağlamak. Çünkü bir insanın evine hapsolması, hepimizin özgürlüğünden bir parça kaybetmesi demek sonuçta.
