İstanbul'un soğuk bir kış gecesinde, çoğumuzun hayal bile edemeyeceği bir trajedi yaşandı. Aslında hayat ona çoktan acımasız davranmıştı zaten - iki oğlunu peş peşe kaybetmişti. İnsanın yüreğini burkan o kayıplardan sonra, hayata tutunmak için elinde kalan tek şey küçük bir minibüs oldu.
Tam yedi yıl boyunca o minibüs onun eviydi, yuvasıydı, sığınağıydı. Soğuk gecelerde donmamak için tüple ısınmaya çalışıyordu - belki de çaresizliğin en somut hali buydu. Ne yazık ki o gece, o küçük tüp hayatını sona erdirdi.
Bir Anda Her Şey Değişti
Patlama anında her şey altüst oldu. Komşularının çığlıkları arasında yardım çağrıları yükseldi ama ne yazık ki artık çok geçti. İtfaiye ve sağlık ekipleri olay yerine ulaştığında, minibüs alevler içindeydi. İçerideki adam için yapılacak hiçbir şey kalmamıştı.
Olay yerine gelenlerin anlattıkları yürek burkucuydu. "Sessiz, kimseye zararı dokunmayan biriydi" diyordu bir komşu, gözleri dolu dolu. "Kimse onun bu şartlarda yaşadığını bilmiyordu. Belki de utandığı için kimseye derdini anlatamıyordu."
Sosyal Medya Harekete Geçti
Olayın duyulmasıyla birlikte sosyal medyada bir yardım kampanyası başlatıldı. İnsanlar bu trajik hikayeden derinden etkilenmişti. Kimi "Nasıl olur da aramızda böyle insanlar varken haberimiz olmaz?" diye sorarken, kimi de yerel yönetimleri eleştiriyordu.
Aslında bu olay, görünmeyen yüzlerce benzer hikayenin sadece bir tanesi. Büyük şehirlerin kalabalığında kaybolup giden, kimsenin fark etmediği hayatlar... Belki de en acı tarafı, yardım isteyemeyecek kadar gururlu olmaları.
Şimdi geriye dönüp baktığımızda, acaba neyi kaçırdık diye sormadan edemiyor insan. Komşumuzun sessiz çığlığını duyamadık - ta ki çok geç olana kadar.
