Los Angeles'ın ışıltılı caddelerinden New York'un arka sokaklarına kadar uzanan bir trajedi: Çadır kentler, battaniyeye sarınmış bedenler ve umutsuz bakışlar. Amerikan Rüyası'nın cilası, her geçen gün biraz daha dökülüyor.
Sayılar Değil, İnsanlar
Resmi veriler -ki kimse tam olarak inanmıyor- 650 bini aşkın insanın sokaklarda yaşadığını söylüyor. Ancak gerçek rakamın çok daha yüksek olduğunu herkes biliyor. "Geçici" diye nitelenen barınaklar, neredeyse kalıcı hale gelmiş durumda.
San Francisco'da bir banka müdürüyle yan yana uyuyan eski bir fabrika işçisi. Ironinin bu kadarına pes doğrusu!
Ekonomik Uçurum Büyüyor
- Asgari ücretle çalışan biri, ortalama bir evin kirasını karşılayamıyor
- Sağlık harcamaları iflas ettiriyor
- Gıda fiyatlarındaki artış, temel ihtiyaçları lükse dönüştürüyor
"Toplum ikiye bölündü" diyor sosyolog Dr. Elena Martinez. "Bir yanda yatırımcılar, diğer yanda hayatta kalmaya çalışanlar. Orta sınıf? Neredeyse efsane oldu."
Çözüm Arayışları ve Siyasi Çıkmaz
Belediyelerin "temizlik operasyonları" dediği, aslında çadır kentleri dağıtma girişimleri sorunu çözmüyor - sadece görünmez hale getiriyor. Konut projeleri ise bütçe yetersizlikleri ve NIMBY (Not In My Backyard) sendromu yüzünden tıkanıp kalıyor.
"Bu bir insanlık krizidir" diye haykırıyor aktivist Jamal Washington. "Ama kimse gerçekten dinlemiyor gibi."
Kongre'deki tartışmalar ise tam bir tiyatro oyunu. Sol kanat daha fazla sosyal harcama talep ederken, sağ kanat "bireysel sorumluluk" naraları atıyor. Peki ya ortası? Yok öyle bir şey!
Pandeminin Kalıcı Mirası
COVID-19 süreci, zaten var olan çatlakları derinleştirdi. Evden çalışma kültürüyle zenginler banliyölere kaçarken, şehir merkezleri terk edilmiş hissi veriyor. Ofis binaları boş, ama evsizler için uygun konut yok. Garip değil mi?
Uzmanlar, önlem alınmazsa durumun daha da kötüleşeceği konusunda uyarıyor. Belki de Amerikan Rüyası'nı yeniden tanımlamanın zamanı gelmiştir - artık herkesin ulaşamayacağı bir hayal olmaktan çıkıp, gerçek bir umuda dönüşmelidir.
