Yer sarsıntıları durdu ama zihinlerdeki sarsıntı devam ediyor. Afganistan'ın kuzeydoğusunda, Badakhshan bölgesi—zaten hayatın zor olduğu bir coğrafya—bu kez de depremle sınandı. 5,3 büyüklüğündeki ana şok, insanları gece yarısı yataklarından fırlattı. Asıl trajedi ise sonrasında başladı.
Artçılar. O lanet olası küçük sarsıntılar. Her biri, yeniden bir enkaz yığınına dönüşme korkusunu tetikliyor. İnsanlar—kadınlar, çocuklar, yaşlılar—açık havada, derme çatma çadırlarda ya da en yakın akrabalarının yanında güvenlik arıyor. Kimse içeri girmeye cesaret edemiyor. Evler, birer potansiyel tuzak gibi görülüyor.
Göç Yollarına Düşenler
Panik öyle büyük ki, bölge sakinleri toplu halde daha güvenli olduğunu düşündükleri bölgelere doğru yürüyüşe geçtiler. Yollarda yürüyen bu kalabalığın görüntüleri, aslında her şeyi anlatıyor: yüzlerdeki korku, yorgunluk ve belirsizlik. Sadece bir deprem değil yaşadıkları; aynı zamanda geleceğe dair derin bir endişe.
Yetkililer—ki onlar da bu kaosun içinde—halkı sakin olmaya ve güvenli olmayan binalara girmemeye çağırıyor. Ama sözler, somut çözümler sunmadığında havada kalıyor. Uluslararası yardım kuruluşları durumu izliyor, ancak bölgenin ulaşılması zor coğrafyası ve var olan siyasi istikrarsızlık, yardım ulaştırma çabalarını daha da zorlaştırıyor.
Bu, sadece bir doğal afet değil. Bu, zaten kırılgan olan bir toplumun nasıl bir kırılma noktasına sürüklendiğinin hikayesi. İnsanların temel güvenlik ihtiyacı, onları göçe zorluyor. Ve maalesef, bu tür hikayelerin sonu genellikle pek parlak olmuyor.
