Bugün, Hanzala için ikinci kez gözyaşları döküldü. Sanki zaman durmuştu, herkes bir an için nefesini tuttu. Tören alanı, hüzünle karışık bir sessizliğe büründü.
Kimileri için sadece bir veda değildi bu. Belki de hayatlarının en dokunaklı anlarından biriydi. Çünkü Hanzala, sadece bir isim değil, bir semboldü. Onun yokluğu, birçok kişi için derin bir boşluk bırakmıştı.
Duyguların Dili
Kalabalıkta gözlerden süzülen yaşlar, aslında her şeyi anlatıyordu. Kimi zaman kelimeler yetmez ya, işte öyle bir andı. İnsanlar, birbirlerine sarılarak teselli bulmaya çalışıyordu. Sanki her biri, Hanzala'nın ruhuna bir şeyler fısıldıyor gibiydi.
— Keşke daha fazla zamanımız olsaydı, diye mırıldandı yaşlı bir adam. Etrafındakiler, başlarını öne eğerek ona katıldılar. Belki de hepsi aynı şeyi düşünüyordu.
Anılar Canlandı
Törende konuşan bir konuk, Hanzala'nın çocukluğundan bir anısını paylaştı. O an, herkesin yüzünde bir tebessüm belirdi. Çünkü Hanzala, sadece hüzünle değil, neşeyle de anılmalıydı. Onun kahkahaları, hâlâ kulaklarda çınlıyor gibiydi.
- O, her zaman en önde koşardı.
- Kimseyi incitmez, herkese yardım elini uzatırdı.
- Gülüşü, bulutların arasından sızan güneş gibiydi.
Bu küçük detaylar, aslında onun ne kadar özel biri olduğunu bir kez daha hatırlattı. Ve belki de, bu yüzden herkes bu kadar üzgündü.
Son Sözler
Törenin sonunda, Hanzala'nın ailesi bir konuşma yaptı. Annesi, titrek bir sesle, "O, hepimizin kalbinde yaşayacak" dedi. Bu cümle, her şeyi özetliyordu aslında. Çünkü gerçekten de öyleydi.
Gün batımına doğru, herkes yavaş yavaş dağılmaya başladı. Ama orada bıraktıkları şey, sadece ayak izleri değildi. Bir de, Hanzala'ya olan sevgileriydi. Ve bu sevgi, hiçbir zaman solmayacaktı.
