Hüzün, bugün İstanbul'un kalbine ağır bir mantoyla çöktü adeta. Türk sanatının belki de en naif çiçeklerinden biri olan Güllü, sevenlerini ardında bırakarak sonsuzluğa kanatlandı. Ve o son yolculuk, hiç de kolay olmadı.
Camiden yükselen tekbirler, gökyüzüne umut taşımaya çalışıyordu belki ama yerdekilerin yüreği ağzındaydı. Öyle ki, sanatçının kızı Tüyam Ülkem için bu dayanılmaz acıya daha fazla katlanmak neredeyse imkansız hale geldi. Annesinin, o beyaz örtünün altındaki son halini görür görmez, bedeni dayanamadı. Bir anda fenalaşan Ülkem, oracıkta yığılıverdi. Gözyaşları, hıçkırıkları birbirine karıştı. İnsan, o anı tarif etmekte kelimelerin ne kadar yetersiz kaldığını düşünmeden edemiyor.
Yakınları hemen yardımına koştu tabii. Bir taraftan son vazifelerini yerine getirmeye çalışan kalabalık, diğer taraftan bu acıya daha fazla dayanamayan bir kız çocuğu... İşte hayatın acımasız gerçekliği buydu. Sevenleri, sanatçının naaşının bulunduğu tabutun etrafında halka olmuş, dualar okuyor, gözleri buğulu bakıyorlardı. Her biri, Güllü'nün seslendirdiği o unutulmaz şarkıları zihinlerinde yeniden canlandırıyor olmalıydı.
Sanat dünyasından da yoğun bir katılım vardı. Kimi gözyaşlarını tutamıyor, kimi derin bir sessizlikle buğulu gözlerle bakakalıyordu. Güllü, sadece bir sanatçı değil, aynı zamanda bir anne, bir dost, bir yoldaş olarak anılıyordu orada. Bıraktığı boşluk, gerçekten de doldurulamayacak gibi görünüyordu. Cenaze alayı, sade bir törenle mezarlığa doğru ilerlerken, arkasında tarifsiz bir hüzün ve saygı bırakıyordu.
Bu veda, hepimiz için şunu bir kez daha hatırlattı: Hayat, en beklenmedik anlarda en derin acıları yaşatabiliyor. Güllü'nün naif sesi artık aramızda yok belki, ama bıraktığı eserler ve hatıralar, sevenlerinin kalbinde yaşamaya devam edecek.
