Dünya, adeta bir insanlık sınavından geçiyor. Ve maalesef bu sınavda sınıfta kalmak üzereyiz. Agricities Başkanı Hüseyin Altay'ın sesi, bu çarpıcı gerçeği duymak istemeyenlere adeta bir tokat gibi çarpıyor.
Gazze'de yaşananlar—evet, o görmezden gelmeye çalıştığımız acı dolu sahne—aslında hepimizin meselesi. Altay'ın da dediği gibi, "Dünya Gazze'deki açlık krizine sessiz kaldıkça, gıda güvenliği konusundaki tüm çabalar eksik kalacak." Bu kadar net.
Bir Yanda Teknoloji, Bir Yanda Açlık
21. yüzyıldayız. Mars'a araç gönderiyoruz, yapay zekayla konuşuyoruz ama açlığı çözemiyoruz. Garip değil mi? Altay'ın vurguladığı bu çelişki, aslında modern dünyanın en büyük ikiyüzlülüğünü ortaya koyuyor.
Uluslararası toplum—birçoklarına göre—sadece izliyor. Sanki bir reality şovmuş gibi. Oysa orada gerçek insanlar var. Çocuklar, anneler, yaşlılar... Hepsi bizim gibi insan.
Agricities'in Küresel Mücadelesi
Agricities olarak, dünyanın dört bir yanında sürdürülebilir tarım ve gıda güvenliği için çalıştıklarını belirten Altay, "Ancak Gazze'deki durum, tüm bu çabaların anlamını sorgulatıyor" diye ekliyor. Haklı değil mi?
Şu an dünyada 300'den fazla şehir Agricities ağına dahil. Peki bu şehirlerin kaç tanesi Gazze için somut adım attı? Bu soru, cevabını bekliyor.
Sessizlik Neden?
Asıl mesele belki de bu: Neden sessiziz? Politik kaygılar mı? Yoksa artık o kadar çok acıya maruz kaldık ki duyarsız mı olduk? Altay'ın sözleriyle, "Bu sessizlik, gelecek nesillere karşı işlenmiş bir suçtur."
Belki de unuttuğumuz bir şey var: Bugün Gazze, yarın başka bir yer. Kim bilir?
Sonuç olarak—ve maalesef—durum vahim. Altay'ın uyarısı aslında hepimize: Gıda güvenliği sadece teknik bir mesele değil, ahlaki bir sorumluluktur. Ve bu sorumluluğu yerine getiremezsek, tüm o konferansların, zirvelerin, protokollerin hiçbir anlamı kalmayacak.
Gazze için bir şey yapmak—sadece insan olduğumuz için—zorunda olduğumuz bir şey. Değil mi?
