Gökyüzü gri bulutlarla kaplı Kostyantinovka'da, insanların yüzündeki endişe ifadesi adeta havaya sinmiş durumda. Sanki zamanın bile acelesi varmış gibi, tahliye konvoyları hummalı bir şekilde çalışıyor.
Bölgedeki yetkililer—inanılmaz bir özveriyle—sivilleri güvenli bölgelere ulaştırmak için var gücüyle çalışıyor. Kimi zaman top sesleri duyuluyor, kimi zaman ise derin bir sessizlik çöküyor etrafa. Tuhaf bir gerilim bu.
Anneler, Çocuklar, Yaşlılar... Hepsi Yollarda
Minibüsler ve askeri araçlar dolup taşıyor. Anneler çocuklarını sıkı sıkı tutarken, yaşlılar—belki de hayatlarında ilk kez—evlerini geride bırakmanın hüznünü yaşıyor. İnsanın içini acıtan sahneler bunlar.
Yerel kaynaklar, tahliye sürecinin "zamanla yarış" anlamına geldiğini söylüyor. Çünkü cephe hattı durmadan değişiyor; bir güvenli bölge ertesi gün tehlikeli olabiliyor. Kimse risk almıyor—ve almamalı da zaten.
Uluslararası Toplum Sessiz
Batılı ülkelerden gelen açıklamalar ise—maalesef—beklentileri karşılamıyor. Diplomatik söylemler, sahada yaşanan acılarla örtüşmüyor. İnsani yardım kuruluşları bölgeye ulaşmaya çalışsa da, lojistik zorluklar her şeyi daha da karmaşık hale getiriyor.
Ve tahliye edilenler... Nereye gidecekler? Geçici barınaklar, kamplar, komşu ülkeler—hepsi bir belirsizlikle dolu. Çoğu, bir gün evlerine dönebilme umudunu taşıyor ama bu umut giderek soluyor.
Olay yerinden aktarılanlara göre, tahliye sırasında bazen mola veriliyor; insanlar nefes almak için duruyor. Sonra yeniden yola koyuluyorlar. Adeta hayatla ölüm arasındaki ince çizgide ilerliyorlar.
Bu arada, sosyal medyada dolaşan görüntüler de var—bazıları heartwrenching kadar gerçek, bazıları ise manipüle edilmiş. Doğru bilgiye ulaşmak neredeyse imkansız hale geliyor.
Ve insanlar soruyor: "Bu ne zaman bitecek?" Cevap ise hâlâ meçhul.
