İstanbul'un kalbinde, tam 181 yıldır ayakta duran o tarihi bina bugün her zamankinden farklı bir havaya bürünmüş durumda. Sanki duvarları bile endişeyi fısıldıyor gibi. Kapıdaki o görkemli tabela artık bir gurur simgesi değil, belirsizliğin sembolü adeta.
Kim bilebilirdi ki? Bu yıl her şeyin bu kadar değişeceğini. Öğrenciler, bahçedeki o bildik koşturmaları yerine, bir köşeye çekilmiş, sessizce konuşuyorlar. Velilerin yüzündeki ifade ise -hani şu 'acaba ne olacak' bakışı- her şeyi anlatmaya yetiyor aslında.
Asırlara Meydan Okuyan Eğitim Yuvası
1844'ten beri... Düşünsenize, o zamanlar belki at arabaları geçiyordu caddelerden. Şimdi ise otomobiller, metrolar. Ama bu okul, tüm değişimlere inat, eğitim vermeye devam etti. Ta ki şu son gelişmelere kadar.
Okul müdürü, odasında oturmuş, pencereden dışarı bakıyor. "181 yıllık bir çınar" diyor sesi titreyerek, "ve belki de sonbahar yaprakları gibi dağılacağız." Cümleler arasında derin bir sessizlik. O boşlukta, yılların anıları uçuşuyor sanki.
Öğrencilerin Gözünden: Bir Belirsizlik Hikayesi
10. sınıf öğrencisi Elif (adını değiştirdim), "Bu okul benim ikinci evim gibiydi" diyor. Gözleri doluyor aniden. "Koridorlarda koşarken, sıralara isimlerimizi yazarken... Şimdi her an her şeyin son bulacağı korkusuyla yaşıyoruz."
Diğer öğrenciler de benzer duyguları paylaşıyor. Kimi üniversite sınavına hazırlanıyor, kimi mezuniyet planları yapıyordu. Şimdi hepsinin aklında tek bir soru: Yarın okulumuz var mı?
- Sınıflar neredeyse bomboş
- Koridorlarda çıt yok
- Öğretmenler odasında endişeli bakışlar
- Veliler kapıda bekliyor
Velilere gelince... Onlar da en az çocukları kadar tedirgin. Toplanmışlar, aralarında fısıldaşıyorlar. "Ne olacak şimdi?" sorusu havada asılı kalıyor.
Gelecek Hakkında Soru İşaretleri
Okulun tarihi dokusu -o işlemeli tavanlar, yüksek tavanlar, ahşap kapılar- sanki bu belirsizliğe daha fazla dayanamayacak gibi. Her köşesinde onlarca hikaye saklı bu binanın. Kim bilir kaç nesil yetişti burada?
Eğitim uzmanları, böylesi tarihi kurumların kapanmasının sadece bir okulun kapanması olmadığını söylüyor. "Bir kültürün, geleneğin sonu" diye ekliyorlar. Ama şu an için herkes bekliyor. Sessizce, umutla, endişeyle.
Belki de en acı olanı, çocukların bu belirsizlikle baş etmek zorunda kalması. Onlar ki sadece derslerine odaklanmalıydı, şimdi okullarının geleceği için endişeleniyorlar.
Son sözü yine bir öğrenciye bırakalım: "Bu okul sadece taştan yapılmış bir bina değil. Bizim hayallerimizin, umutlarımızın evi. Ve eviniz sizden alınırsa, nereye gidersiniz ki?"
