Güneş henüz tepedeyken, Tuzla Gölü'nün kenarında bir genç, dedesinden öğrendiği kadim yöntemlerle tuz çıkarıyor. Elleri nasır tutmuş, alnı ter içinde—ama gözlerinde bir gurur var. "Bu iş bize dedemizden miras," diyor, küreğini sert toprağa saplarken.
Modern dünyanın hızla unuttuğu bu geleneksel yöntem, aslında bir zamanlar bölgenin can damarıydı. Şimdilerde ise bir avuç insan, bu kültürü yaşatmaya çalışıyor. Tuz kristalleri güneşin altında adeta dans ediyor—her biri, emeğin ve sabrın birer nişanesi gibi.
Dedenin İzinde, Doğanın Ritmiyle
"Eskiden burada onlarca kişi çalışırdı," diye anlatıyor genç işçi, göle doğru bakarak. "Şimdi ben ve birkaç kişi kaldık. Ama bırakmayacağım." Suyun buharlaşmasını beklemek, tuzun olgunlaşmasına izin vermek—hepsi bir ritüel gibi. Doğanın zamanına saygı duymak şart.
Peki neden hâlâ bu zorlu yöntem? "Fabrikasyon tuzların yanında, buranın tuzu bambaşka," diye gülümsüyor. "Lezzeti, dokusu... Dedem derdi ki, 'Bu tuzda emek var, alın teri var.' Haklıymış."
Gelecek Nesillere Aktarılacak Bir Miras
Bu iş sadece tuz çıkarmak değil—bir kültürü ayakta tutmak. Genç işçi, çocuklarına da öğretmeyi planlıyor: "Belki onlar devam ettirmez, ama en azından bilecekler. Bizim köklerimizde neler olduğunu."
Tuzla Gölü, sadece bir su birikintisi değil artık. Bir tarih, bir direniş simgesi. Ve bu genç adam, dedesinin izinde, o tarihin bir parçası olmaya devam ediyor.
