Sabahın o ilk belirsiz saatlerinde, henüz güneş ufukta kendini göstermeden önce, Ardahan'ın gökyüzü adeta bir sanatçının fırçasıyla boyanmaya başladı. Önce soluk pembeler, sonra turuncunun en ateşli tonları derken... Birden her şey altüst oldu.
Doğanın bu sessiz şöleni, sanki dünyanın en ünlü ressamlarının bile hayal edemeyeceği bir paletle sahnelendi. Bulutların arasından sızan ışık hüzmesi, yalnızca gökyüzünü değil, yeryüzündeki her şeyi de adeta yeniden var ediyordu.
Renklerin Dansı
Mor, turuncu, pembe ve altın sarısının dansı... Kimi zaman yavaş, kimi zaman coşkulu. Ardahan'ın ufuk çizgisi, o sabah sıradan bir gün doğumundan çok daha fazlasıydı. İnsanın içini ısıtan, ruhuna dokunan türden.
Hava öyle berraktı ki, her renk sanki cam gibi parlıyordu. Soğuk sabah havasında titreşen ışıklar, doğanın en saf halini sunuyordu izleyenlere. Belki de tam da bu yüzden, o anları görenlerin anlatacak sözü kalmıyordu.
Doğanın Şahane Uyanışı
Güneşin ilk ışıkları yüzünü gösterdiğinde, Ardahan'ın doğası da uyanmaya başladı. Kuşların cıvıltıları, rüzgarın yapraklarla oyunu... Her şey mükemmel bir uyum içindeydi. Sanki doğa, insanlara unuttuğu bir şeyi hatırlatmak istiyordu: "Bakın, dünya hala güzel."
O anı izleyenler için sıradan bir sabah değildi bu. Adeta bir terapi seansı gibiydi. Stresler, kaygılar, koşuşturmacalar... Hepsi o renk cümbüşü içinde eriyip gidiyordu.
Kim bilir, belki de doğanın bize her sabah sunduğu bu muhteşem gösteriyi çoğu zaman kaçırıyoruz. Ama o gün Ardahan'da, her şey farklıydı. Her şey daha anlamlı, daha derin, daha... insani.
