O korkunç şubat sabahıydı. Yer, adeta öfkesini kusarcasına sarsıldığında, Kahramanmaraş'ın sessiz tanıklarından biri daha fazla dayanamadı. Tarihi Eminbey Camii - yıllarca inananları ağırlamış, dualara ev sahipliği yapmış o güzel yapı - derin yaralar aldı. Minaresi çatladı, duvarlarındaki yarıklar ise sanki bir kalbin kırılışını anlatır gibiydi.
Geçen bunca aya rağmen? Durum içler acısı. Cami, adeta zamanın donduğu bir bekleyiş içinde. Etrafı güvenlik bariyerleriyle çevrili, içeri girmek mümkün değil. İnsanlar, bir zamanlar bir araya geldikleri, huzur buldukları bu kutsal mekândan uzakta, hasretle bir çözüm bekliyor.
Bir Tarih, Yok Olma Tehlikesiyle Karşı Karşıya
Eminbey Camii sadece bir ibadethane değil; aynı zamanda bölgenin hafızası, kültürel bir mirası. Depremin ardından yapılan incelemeler, yapının taşıyıcı sisteminde ciddi sorunlar olduğunu ortaya koydu. Uzmanlar, "Riskli yapı" raporu verdi - yani, acilen müdahale edilmezse, tamamen kaybetme ihtimalimiz var.
Peki neden hâlâ bir adım atılamadı? Yetkililer, sürecin "karmaşık" olduğunu söylüyor. Fonlar, izinler, projeler... Ancak cemaatin sabrı günden güne tükeniyor. "Artık dayanamıyoruz" diyorlar, "Yalnızca Allah'a değil, bize yardım eli uzatacak olanlara da dua ediyoruz."
Umudun Sesi: Yeniden Ayağa Kalkmak Mümkün mü?
Bölge sakinleri, caminin bir an önce onarılması için yetkililere sesleniyor. Sosyal medyada kampanyalar düzenleniyor, imza toplanıyor. Herkes aynı şeyi söylüyor: Bu cami, sadece taş ve tuğladan ibaret değil; o, toplumun ruhunun bir parçası.
Belki de en dokunaklı olanı, yaşlı amcanın sözleriydi: "Burada evlendim, çocuklarım burada büyüdü. Şimdi torunlarımın da aynı huzuru hissetmesini istiyorum." İnsanların yürekleri, minarenin yeniden şerefeye çıkmasını, ezan sesinin o eski gücüne kavuşmasını diliyor.
Umarım, bu sessiz çığlık bir gün karşılık bulur. Ve Eminbey Camii, yeniden doğduğu gün, Maraş'ın direncini tüm dünyaya bir kez daha hatırlatır.
