Kim derdi ki o güçlü kadın, kalbinin en yumuşak köşesinde böyle bir sır taşıdığını? Alya'nın sesi telefonda hafifçek titriyordu, itiraf etmek hiç kolay değildi çünkü.
"Biten bir şeyi zorlamak bana göre değil," diyor ve ekliyor, "Bir defteri kapattıysam, bir daha asla açmam. O sayfalar artık arkada kaldı."
Neden mi? Sebep aslında oldukça basit.
Bazen iki insan aynı yöne bakamıyor. Yollar ayrılıyor, duygular değişiyor. Alya da bunu yaşamış. "Artık aynı frekansta değildik," diye anlatıyor iç çekerek. "Hislerimiz uyuşmuyordu."
Ve işte o an—şu keskin, acımasız gerçek—her şeyi bitirmeye yetmiş.
Peki pişman mı?
Hayır. Kesinlikle hayır. "Doğru olan bu muydu? Belki," diye düşünüyor bir an. Ama sonra ekliyor: "Pişman değilim. Her şey bir sebep için yaşanıyor."
O şimdi geleceğe bakıyor. Yeni şarkılar, yeni projeler, belki yeni başlangıçlar... Ama o eski defter? Kapalı. Sonsuza kadar.
Bazen en güçlü duruş, geride bırakabilmekte gizli değil mi zaten?
