Acı bir haber geldi sanat dünyamızdan. Adını çini sanatıyla dünyaya duyuran, UNESCO'nun 'Yaşayan İnsan Hazinesi' ödülünün sahibi Hamza Üstünkaya, aramızdan ayrıldı. Öyle sıradan bir sanatçı değildi - o, neredeyse kaybolmaya yüz tutmuş bir geleneği yeniden canlandıran, İznik çinisinin unutulmaz ismiydi.
Düşünsenize, elleriyle dokunduğu her parça, asırların hikayesini taşıyordu. Mavi, kırmızı, yeşil... Renkler onun ellerinde adeta dans ediyor, desenler bir rüyadan fırlamışçasına hayat buluyordu. Öyle ki, onun eserlerine bakanlar, sanki tarihin derinliklerinden gelen bir fısıltı duyduklarını söylerdi.
Bir Ömür Sanata Adanmıştı
Hamza Usta'nın hikayesi, tipik bir başarı öyküsünden çok daha fazlasıydı. Çocuk yaşta başladığı bu yolculuk, onu dünya çapında tanınan bir sanatçıya dönüştürdü. Ama hiçbir zaman şöhret peşinde koşmadı - o sadece sanatını seviyordu, tutkusunun peşinden gidiyordu.
UNESCO'dan aldığı 'Yaşayan İnsan Hazinesi' ödülü belki de en çok hak ettiği şeydi. Çünkü o sadece bir sanatçı değil, aynı zamanda bir kültür taşıyıcısıydı. Geleneği geleceğe taşıyan bir köprüydü adeta.
Geride Bıraktığı Miras
- Yüzlerce öğrenci yetiştirdi - sanatını paylaşmaktan asla kaçınmadı
- Geleneksel teknikleri modern yorumlarla buluşturdu
- İznik çinisinin uluslararası arenada tanınmasını sağladı
- Sayısız sergiye imza attı, ödüller kazandı
Sanat dünyası şimdi derin bir sessizliğe büründü. Onun fırçası artık desen çizmeyecek, elleri çamuru şekillendirmeyecek. Ama biliyor musunuz, aslında o hiç gitmedi - eserlerinde yaşamaya devam edecek.
Her bir çini parçası, onun sanata olan aşkının sessiz tanığı olarak kalacak. Müzelerde, koleksiyonlarda, tarihi yapılarda... Her yerde onun izini görebileceğiz.
Belki de en büyük tesellimiz bu: Sanat, ölümsüzdür. Ve Hamza Usta'nın mirası, nesiller boyunca yaşayacak. İznik'in mavi çinileri artık onun anısını taşıyacak.
