Bazen hayat, insana beklenmedik armağanlar verir. Osman da bunlardan biri. Otizm tanısı olmasına rağmen -belki de tam da bu yüzden- dünyayı bizim gördüğümüzden çok daha farklı, çok daha renkli görüyor. Ve bu renkleri tuvaline aktarmak onun için bir tutku, adeta nefes almak gibi bir şey.
Resim yapmaya başladığında her şey değişmiş Osman'ın hayatında. Fırçası eline aldığı an, dünyayla kurduğu bağ güçleniyor, renklerle konuşuyor, şekillerle dans ediyor adeta. Ailesi, onun bu yeteneğini keşfettiğinde şaşkınlıklarını gizleyememişler doğrusu. Kim derdi ki otizmin getirdiği zorlukların arasında böylesine parlak bir cevher saklı olduğunu?
Renklerin Diliyle Konuşmak
Osman için resim yapmak sadece bir hobi değil. O, bunu bir iletişim aracı olarak görüyor. Çünkü bazen kelimeler yetmiyor, değil mi? Özellikle de duygular söz konusu olduğunda. İşte o zaman devreye renkler giriyor. Mavinin hüznü, kırmızının tutkusu, sarının neşesi... Osman tüm bunları tuvaline yansıtırken aslında kendi iç dünyasını da açıyor bizlere.
Her resminin arkasında bir hikaye var. Kimi zaman bir bahar sabahının heyecanını, kimi zaman gün batımının hüznünü anlatıyor fırça darbeleriyle. Ve inanın, onun resimlerine baktığınızda kelimelere dökemeyeceğiniz duyguları hissediyorsunuz.
Büyük Hayal: Kendi Sergisi
Peki ya hayali? Osman'ın en büyük hayali kendi sergisini açmak. Bunu söylerken gözlerinin içi gülüyor. "İnsanların benim resimlerimi görmesini, onlardan etkilenmelerini istiyorum" diyor. Aslında hepimiz bir şekilde görülmek, duyulmak istemiyor muyuz? Osman'ın istediği de bu işte - sanatıyla var olmak, kendini ifade etmek.
Ailesi onun bu hayaline tam destek veriyor. Annesi, "Osman'ın resim yaparkenki mutluluğu gözlerinden okunuyor" diyor. "Onun bu yeteneğinin daha fazla insana ulaşmasını istiyoruz." Gerçekten de, sanatın birleştirici gücüne inanmamak elde mi? Osman'ın resimleri belki de birçok insana ilham olacak, otizm konusunda farkındalık yaratacak.
Yolculuk Devam Ediyor
Osman şu anda yeni resimler üzerinde çalışıyor. Her biri diğerinden farklı, her biri kendi hikayesini anlatıyor. Bazen bir manzara, bazen soyut bir kompozisyon... Ama hepsinde Osman'ın o kendine has tarzı, o renk zenginliği var.
Sanat dünyasının kapılarının herkese açık olması gerektiğini düşünüyorum ben. Engeller, sınırlar, etiketler... Bunların hepsi insan yapımı şeyler sonuçta. Osman'ın hikayesi de bize tam olarak bunu gösteriyor: Yetenek, her koşulda kendine bir yol bulur.
Osman'ın sergi hayali gerçekleştiğinde, eminim ki oraya giden herkes onun resimlerindeki o saf, yalın güzelliği görecek. Belki de hepimizin unuttuğu bir şeyi hatırlatacak bize: Sanatın gerçek amacının, duyguları ifade etmek ve insanları birleştirmek olduğunu.
