Bir zamanlar perdenin önünde kıpırtısız oturmak, o karanlık salonda kaybolmak bir ritüeldi adeta. Şimdilerde ise her şey bir tık uzağımızda – ama o büyü nerede?
Eskiden sinemaya gitmek öyle sıradan bir aktivite değildi. Gişede bilet almak için kuyruğa girmek, o özel günü beklemek, sonra da koca salonda filmin büyüsüne kapılmak... Hepsi birer anıya dönüşüyordu. Şimdi? Telefonumuzdan istediğimiz filmi açıyor, durdurup devam ettiriyor, hatta tuvalet molasında bile kaçırmıyoruz. Kolaylık mı dediniz? Belki de sihirli olanı kaybettik.
Büyük Perdenin Cazibesi
35 mm projektörlerin sesi, perdedeki küçük toz taneleri, komşu koltuktakinin nefesini hissetmek... Bunların hepsi sinema deneyiminin bir parçasıydı. Bugün ultra HD, Dolby Atmos derken görüntü ve ses kalitesi mükemmel – ama ruh nerede?
- Filmlerin vizyona girmeden önceki heyecanı hatırlıyor musunuz?
- Dergilerde çıkan fragmanları didik didik etmek?
- En sevdiğiniz aktrisin yeni filmini haftalarca beklemek?
Şimdi her şey anında ulaşılabilir durumda. Belki de beklemek güzeldi – çünkü değerini bilirdik.
Teknoloji İlerledi, Peki Ya Deneyim?
Sinema salonları artık lüks mekanlara dönüştü. Koltuklar daha rahat, yiyecekler daha çeşitli... Ama o eski mahalle sinemalarının samimiyetini arıyorum ben. Tanımadığın insanlarla aynı duyguları paylaşmanın verdiği o tuhaf bağ...
Dijital çağ bize sınırsız seçenek sundu. Peki ya odaklanma süremiz? Bir filmi sonuna kadar izlemeden diğerine geçiyoruz. Eskiden o tek filmle bir akşam geçirirdik – şimdi aynı sürede üç dizi bir film yetiştirmeye çalışıyoruz.
Sinema değişti evet. Belki değişmeyen tek şey, iyi bir hikayenin bizi kendine çekme gücü. O büyü hâlâ orada – sadece biraz daha zor bulunur oldu.
