İşte karşınızda, rüzgargülüyle savaşan o meşhur şövalyenin hikayesi! Dünya tiyatro tarihinin belki de en ikonik karakterlerinden biri olan Don Kişot, bu kez müzikalin büyülü dünyasında hayat buldu. Ve ne hayat buluş ama!
Gala gecesi öncesi salondaki o elektriği tarif etmek gerçekten zor. Sanki herkes büyük bir sürprizle karşılaşacağını biliyordu - ve yanılmadılar da. Perde açılır açılmaz, izleyenleri 17. yüzyıl İspanya'sının tozlu yollarına, şövalye romanlarının büyülü dünyasına götürüverdi sahne.
Oyunculuklar ve Koreografiler Nefes Kesti
Başroldeki oyuncunun Don Kişot'u canlandırışı gerçekten görülmeye değerdi. O naif idealizmi, o dokunaklı saflığı yansıtışı - insan "Acaba Cervantes kendisi izlese ne düşünürdü?" diye düşünmeden edemiyor. Sancho Panza ise tam bir komedi dehasıydı, her repliğiyle salondan kahkahalar patlattı.
Koreografilere gelince... Ah, o dans sahneleri! Öyle bir enerji, öyle bir uyum vardı ki, izleyenler adeta kendilerini sahnedeki dansçılarla birlikte hareket ederken buldular. Flamenko'nun tutkusuyla modern dansın zarafetinin buluştuğu anlar gerçekten büyüleyiciydi.
Müzik ve Dekorlar İşin Tuzu Biberi Oldu
Müzikal denince akla ilk gelen nedir? Tabii ki müzik! Orkestranın çaldığı her parça, hikayenin duygusal dokusuna inanılmaz uyum sağlıyordu. Kimi zaman gözlerde yaş, kimi zaman yüzlerde kocaman bir gülümseme bırakarak...
Dekorlar ise neredeyse başlı başına bir karakterdi. O devasa yel değirmenleri sahneye çıktığında, salondan duyulan "Ooh" seslerini unutmak mümkün değil. Her detay özenle düşünülmüş, her unsur hikayeye hizmet ediyordu.
Seyirci Tepkileri Her Şeyi Anlatıyor
Gala sonunda yaşananlar gerçekten etkileyiciydi. Dakikalarca süren alkışlar, ayakta tezahüratlar, ıslıklar... İnsan "Acaba bu coşku hiç bitmeyecek mi?" diye düşünmeden edemiyordu. Seyircilerden biriyle konuşma fırsatım oldu - "Yıllardır izlediğim en iyi prodüksiyonlardan biri" diyordu, gözleri parlıyordu.
Bir başka izleyici ise şöyle diyordu: "Don Kişot'un hikayesini bildiğimi sanıyordum, ama bu müzikal bana bambaşka bir perspektiften gösterdi." Haklıydı da - çünkü bu prodüksiyon, sadece bir şövalye hikayesi değil, insan ruhunun sonsuz idealizminin ve asla vazgeçmemenin gücünün hikayesiydi.
Son söz? Eğer bu müzikal bir daha sahnelenirse - ki umarım sahnelenir - bilet almak için sıraya girmeye değer. Çünkü bazı sanat eserleri vardır, insanın içinde iz bırakır. İşte bu Don Kişot yorumu, tam da öyle bir şeydi.
