Odaya girdiğinizde ilk bakışta fark edemiyorsunuz onu. Sanki bir kuş tüyü kadar hafif, neredeyse hissedilmeyecek kadar minik. Ama işte tam da bu küçücük bedeninde, kocaman bir hayata tutunma azmi taşıyordu Maral.
Doğduğunda sadece 780 gramdı. Evet, yanlış duymadınız - bir kutu meyve suyundan daha hafif. Doktorlar ve hemşireler ona 'elfin' lakabını takmıştı, çünkü gerçekten de peri masallarından fırlamış gibiydi.
Hayata Tutunma Savaşı
Her nefes alışı bir zaferdi aslında. Ciğerleri henüz tam olarak gelişmemişti, minicik kalbi ise normalden çok daha hızlı atıyordu. Yoğun bakım ünitesindeki günler, haftalar derken aylar geçti. Ailesi her gün dualarla geliyor, ellerinden gelen tek şeyin umut etmek olduğu o zorlu süreçte sabırla bekliyordu.
Belki de en zoru, o minicik bedenin enfeksiyonlarla savaşmasıydı. Normal bir bebeğin bağışıklık sistemi bile zorlanırken, Maral'ınki neredeyse yok denecek kadar azdı. Ama o pes etmedi. Hiç etmedi.
Tıbbın Sınırlarını Zorlayan Gelişme
Doktorların dediğine göre, bu kadar düşük kilolu doğan bebeklerin hayatta kalma şansı oldukça düşük. Ancak Maral, tüm istatistikleri alt üst etmeyi başardı. Gün geçtikçe kilo almaya, büyümeye başladı. Öyle ki, artık kendi başına nefes alabiliyor, hatta minik elleriyle tutunmaya çalışıyordu.
Yoğun bakım sürecinin en kritik anlarından birinde -sanırım üçüncü ay civarıydı- bir gece ansızın kötüleşmişti. Ailesi o anları 'kalp atışlarımızın durduğu an' diye anlatıyor. Ama Maral, o geceyi de atlatmayı bildi.
Evdeki İlk Günler
Taburcu olduğu günü hatırlıyor musunuz? Hastane personeli adeta bir aile ferdini uğurluyor gibiydi. Çünkü Maral artık sadece bir hasta değil, hepsinin ortak başarısıydı.
Evdeki ilk haftalar hala zorlu geçti tabii. Özel bir beslenme programı, düzenli kontroller ve elbette bitmek bilmeyen bir sevgi seli. Annesi "Her ağlamasında, her hareketinde ne kadar şanslı olduğumuzu anlıyorum" diyor gözleri dolarak.
Şimdi ise Maral, yaşıtlarına yetişmeye çalışıyor. Belki biraz daha minyon, belki biraz daha hassas ama işte hayat dolu! Onun hikayesi, asla pes etmememiz gerektiğini hatırlatıyor bize. Çünkü bazen en küçük bedenler, en büyük mucizelere ev sahipliği yapabiliyor.
