Hani derler ya, hayat bazen en sıradan anlarda en acı sürprizleri yapar insanın karşısına. İşte tam da böyle bir andı Hüseyin Çavuş'un başına gelen. Görevine, tıpkı her zamanki gibi, coşkuyla sarılmıştı o gün. Ne olduysa aniden oldu; belki de yüreği, vatan için atmayı kendine iş edinmişti bir kere. Birdenbire, göğsüne bir ağrı saplandı. Sonrası? Sonrası, bir kahramanlık hikayesinin sessizce noktalanışı.
O an orada bulunanlar, neye uğradıklarını şaşırdılar. Hemen müdahale ettiler tabii—ne de olsa o, onlar için sadece bir asker değil, bir kardeşti. Ama nafile; kaderin ördüğü ağlar, bazen en hızlı müdahalelere bile izin vermez. Hastaneye yetiştirildi, doktorlar var güçleriyle uğraştılar. Ama o, artık bizlerle değildi.
Hayatını kaybeden Hüseyin Günalp, sadece bir asker değildi. Bir evlat, belki bir baba, bir dosttu. Onun ardından geride kalanlar, şimdi gözyaşlarına boğulmuş durumda. “Vatan sağ olsun” diyorlar, ama içlerinden bir parça kopmuş gibi. Kim bilir, belki de en zoru, böyle ani vedalardır.
Askerlik, sadece sınırları beklemek değil; bazen, o sınırların ardında yatan hikayeleri yürekte taşımaktır. Hüseyin Çavuş da, işte o hikayelerden birini sırtlanmıştı. Şimdi, o hikaye acı bir sonla noktalandı. Ama unutmayacağız—tıpkı diğer şehitlerimiz gibi, o da bir kahraman olarak anılacak.
Geride kalanlara gelince... Onlara başsağlığı diliyoruz. Sabır, belki de en zor şey şu an için. Ama biliyoruz ki, bu millet, acılarını bölüşerek hafifletmesini iyi bilir. Hüseyin Çavuş, artık vatan toprağında, huzur içinde uyuyacak.
