İşte size içimi acıtan, ülkenin kanayan yarasına parmak basan bir gerçek. Düşünün ki her gün binlerce insan, hayatta kalabilmek için bir organ bekliyor. Peki ya sistem onlara yardım eli uzatmak yerine, çarkları arasında ezip geçiyorsa?
Bir doktorun -adını vermek istemiyorum- söyledikleri tüylerimi diken diken etti. Diyaliz makinesine bağlı yaşam mücadelesi veren hastaları işaret ederek, "Ben yaşarken kurtulayım, öldükten sonra değil" demişti. Bu sözler sadece bir meslektaşın değil, çürümüş bir sistemin çığlığıydı adeta.
Bekleyişin Ardındaki Acı Gerçek
Organ nakli bekleyen hastalar için her geçen gün bir işkenceye dönüşüyor. Diyaliz merkezlerinde umutla bekleyen insanlar... Onlar için zaman, acımasız bir düşman. Ve sistem -ne yazık ki- çoğu zaman onları ölüme terk ediyor.
Şöyle düşünün: Nakil olabilmek için ölmeyi mi beklemeliler? Bu nasıl bir ikilemdir Allah aşkına! İnsan hayatı bu kadar basite indirgenemez.
Doktorlar Ne Diyor?
Mesleğini vicdanıyla yapan hekimlerin sesi giderek kısılıyor. Bir nefrolog, "Hastalarımızı kaybediyoruz" derken gözlerindeki hüznü tarif etmem mümkün değil. "Sistem onları yaşatmak yerine, ölümlerini bekliyor" diye ekliyor.
Başka bir uzman ise daha sert ifadeler kullanıyor: "Organ beklerken ölen hastalarımız var. Bu bir trajedi değil de nedir?"
Peki Çözüm Ne?
Öncelikle şunu anlamalıyız: Organ bağışı konusunda toplumsal bilinç yetersiz. İnsanlar öldükten sonra organlarının bağışlanmasından çekiniyorlar. Oysa hayat, birilerinin cesaretiyle kurtulabilir.
Canlı vericili nakillerin önündeki engeller kalkmalı. Devlet, bu konuda daha etkin politikalar geliştirmeli. Bekleyen hasta sayısı her geçen gün artarken, çözüm üretmek zorundayız.
Diyaliz merkezlerinde umutla bekleyen binlerce insan var. Onlar sadece bir istatistik değil, birer hayat. Anneler, babalar, çocuklar... Hepsi bir gün o telefonun çalmasını bekliyor.
Son sözüm şu: Bu sistem değişmeli. İnsanlar ölümü beklememeli. Doktorların o çığlığına kulak vermeliyiz - "Ben yaşarken kurtulayım, öldükten sonra değil."
