Tam 87 yıllık bir ömür... Ve nihayet gerçekleşen bir rüya. Konya'da ikamet eden Emine Nine, gözlerindeki ışıltıyı hiç kaybetmemişti aslında. "İçimde hep bir ukde kalmıştı" diyor, sesi titreyerek.
Geçen ay, torununun teşvikiyle mahalledeki kursa yazıldı. Komşuları şaşırdı tabii—"Bu yaştan sonra olur mu hiç?" diyenler oldu. Ama o, kararlıydı. Her sabah erkenden kalkıp, gözlüğünü takıp, kitaplarını alıp yola koyuldu.
Parmakları titreyerek öğrendi harfleri
Elleri biraz titriyordu evet, belki hafızası eskisi kadar keskin değildi. Ama öğretmeni Ayşe Hanım'ın sabrı sayesinde, harfleri tek tek çözümlemeye başladı. İlk heceyi çıkardığında, "Sanki dünyalar benim oldu" diye anlatıyor duygusallaşarak.
Dersler ilerledikçe, basit surelere geçti. Her gün biraz daha ilerleme kaydetti—pes etmedi, asla vazgeçmedi. Hatta komşuları artık onun azmine hayran kalmıştı. "Bize de örnek oldu" diyorlar.
"Yaş, öğrenmenin önünde engel değil"
Emine Nine şimdi, Besmele'yi ve Fatiha Suresi'ni rahatlıkla okuyabiliyor. "Allah'a şükürler olsun" diyor, "Artık içim çok huzurlu". Onun bu azmi, sadece ailesine değil, tüm mahalleye ilham oldu. Kim demiş yaşlılıkta öğrenilmez diye?
Belki de hayattaki en büyük ders: İstemek, inanmak ve denemek... Gerisi zaten geliyor.
