Geçtiğimiz gün, Aydın'ın Efeler ilçesine bağlı bir mahallede yürek burkan bir kayıp yaşandı. Hatice nine—komşularının sevgilisi, ailesinin göz bebeği—maalesef evinden çıktı ve bir daha da geri dönmedi. Alzheimer ile mücadele ediyordu, bu yüzden ailesi her an tetikteydi aslında. Ama işte, bazen oluyor böyle şeyler. İnsanın elinden kayıp gidiyor.
Oğlu, akşamüstü evine geldiğinde onu bulamayınca ilk başta panik olmadı. "Belki komşuya gitmiştir" diye düşündü. Ama zaman ilerledikçe, o korkunç his kalbine çöreklendi. Hemen 112'yi aradı ve durumu bildirdi. Olay yerine gelen polis ekipleri, hemen devreye girdi. Kayıp yaşlı bir vatandaştı, üstelik hafıza sorunları vardı. Zamanla yarış başlamıştı.
Arama Çalışmaları Tüm Hızıyla Sürüyor
İtfaiye, jandarma, AFAD… Hepsi seferber oldu. Mahallelinin de desteğiyle, cadde cadde, sokak sokak aranıyor Hatice nine. Drone'lar havadan, ekipler yerde… Herkes aynı duayı ediyor: "Allah korusun, sağ salim bulunsun." Soğuklar da bastırmak üzere. Yaşlı bir insan için açık havada geçirilen her saat, büyük risk demek.
Ailesi perişan. "Lütfen, gören duyan varsa en kısa sürede bize ya da polise ulaşsın" diye yalvarıyorlar. Hatice nine, kırık beyaz saçları, sevecen bakışlarıyla tanınıyor. Son görüldüğünde üzerinde kahverengi bir hırka ve desenli bir etek vardı. Ayakkabıları da ev çıkması gibi—belki de uzaklara gitmeyi planlamıyordu.
Peki Ya Sonrası?
Böyle durumlarda en büyük görev hepimize düşüyor aslında. Etrafımızdaki yaşlılara, özellikle de demans hastalarına daha dikkatli bakmalıyız. Küçük bir kapı önü sohbeti, bir çay ikramı… Kim bilir, belki bir kaybın önüne geçer. Umarım Hatice nine en kısa sürede, en hayırlı şekilde bulunur. Dualarımız onunla…
