O gece, Türkiye'nin kaderi bir kez daha halkın elinde şekillendi. Sokaklar, tankların gürültüsüyle çınlarken, sıradan insanlar olağanüstü bir cesaret örneği sergiledi. Kimi elinde bayrak, kimi yüreğindeki vatan sevgisiyle meydanlara koştu. Ve tarih, bir kez daha 'durun' diyenlerin değil, 'durmayın' diyenlerin yazdığını gösterdi.
Bir Milletin Ateşle İmtihanı
Saatin gece yarısını geçtiği o anlarda -her şey çok hızlı gelişti aslında- insanlar evlerinden fırladı adeta. Sosyal medyada dolaşan görüntüler, inanılır gibi değildi. Ama gerçekti işte! Tankların paletleri altında ezilen bayraklarımız, parlamento binasına yönelen uçaklar... Ve bütün bu kaosun ortasında, hiç düşünmeden canlarını ortaya koyan yüzlerce insan.
Şimdi geriye dönüp baktığımızda, o gece yaşananlar için 'destansı' demek sanırım yetersiz kalıyor. Çünkü:
- Polisler, askerler, öğretmenler, esnaflar... Hepsi tek yürek oldu
- Kadın-erkek, genç-yaşlı demeden herkes meydanlara aktı
- Silahsız siviller, kendilerini tankların önüne attı
Şehitlerimizin Adı Tarihe Altın Harflerle Yazıldı
Ömer Halisdemir'in o meşhur tabancasından çıkan kurşun, aslında bir milletin özgürlük manifestosuydu adeta. Ve ardından gelen 250'ye yakın şehit... Her biri için söylenecek o kadar çok söz var ki - ama kelimeler kifayetsiz kalıyor bazen.
Bugün, o karanlık geceden geriye kalan en büyük miras belki de şu: Türk halkı, en zor anında bile birlik olmayı başarabildi. Tanklara karşı yumruklarını, uçaklara karşı yüreklerini siper ettiler. Ve kazandılar!
Peki ya bugün? O geceyi unuttuk mu dersiniz? Unutmak mümkün mü zaten? Her 15 Temmuz'da yeniden canlanıyor o anılar. Çünkü bazı şeyler hafızalara kazınır bir kere...
