Kahire'de imzalanan o ateşkes belgesinin mürekkebi kurumadan, aslında çok daha büyük bir diplomatik bilmece ortaya çıktı. Kimsenin pek de beklemediği bir şey bu. Ateşkes masasına oturan ülkelerin büyük çoğunluğu, Filistin'i bağımsız bir devlet olarak tanımıyor. Evet, yanlış duymadınız.
Ortadoğu'nun bu en kadim sorununda, diplomasinin garip bir ikiyüzlülükle dans ettiğini görüyoruz adeta. Barış için imza atan elleri, tanıma konusunda nedense geri çekiliyor. İşin tuhaf tarafı, bu durum kimseyi şaşırtmıyor gibi görünüyor. Sanki herkes bu çelişkinin farkında ama kimse yüksek sesle söylemek istemiyor.
Sayılar Ne Diyor?
Rakamlar gerçekten çarpıcı. Ateşkesi imzalayan ülkelerin neredeyse yarısından fazlası -ki bu hiç de azımsanacak bir oran değil- Filistin'in bağımsızlığını resmen tanımıyor. Peki bu nasıl bir çelişki? Barış için el sıkışan ülkeler, temelinde yatan siyasi gerçekliği görmezden geliyor mu acaba?
Aslında bu durum, uluslararası diplomasinin o meşhur 'iki yüzlü' yüzünü bir kez daha gözler önüne seriyor. Pratik adımlar atılırken, siyasi pozisyonlar nedense hep geride kalıyor. Belki de bazı ülkeler için 'barış', sadece kâğıt üzerinde imzalanan bir metinden ibaret.
Diplomasinin Gizli Dili
Bu tablo aslında çok daha derin bir gerçeği anlatıyor bize. Uluslararası ilişkilerde, söylenenlerle yapılanlar her zaman örtüşmüyor maalesef. Ateşkes imzalamak bir yana, asıl mesele bu anlaşmaların arkasında durmak. Ve görünen o ki, birçok ülke Filistin konusunda 'iki ayrı dil' konuşmaya devam ediyor.
Kimileri buna 'esnek diplomasi' diyor, kimileriyse 'tutarsızlık'. Ama gerçek şu ki, Ortadoğu'da kalıcı barış için siyasi netlik şart. Yoksa imzalanan her anlaşma, sadece geçici bir ateşkes olmaktan öteye gidemeyecek gibi görünüyor.
Sonuçta, Kahire'de atılan imzalar önemli elbette. Ama asıl soru şu: Bu imzaların arkasında gerçek bir siyasi irade var mı? Yoksa her şey sadece göz boyamaktan mı ibaret? Cevabı zaman gösterecek ama şimdilik durum pek iç açıcı görünmüyor.
