Odaya girdiğinde hissettikleri, belki de hiçbir siyasi metne sığmayacak kadar derindi. Adalet Bakanı Yılmaz Tunç, şehit yakınlarının evinde, kelimelerin yetersiz kaldığı o anlardan birini daha yaşıyordu. Yüz ifadesi, resmiyetin ötesine geçen bir içtenlik taşıyordu adeta.
"Bizler," diye başladı konuşmaya, sesi hafifçe titreyerek, "siz değerli ailelerimizi üzecek en ufak bir harekette dahi bulunmadık. Ve inanın ki, bundan sonra da asla böyle bir adım atmayacağız." Cümleler, odada çınlayan bir söz verme tonundan ziyade, yürekten gelen bir taahhüt gibiydi.
Terörle mücadele konusuna gelince, Bakan'ın duruşu birden sertleşti. Gözlerindeki kararlılık, her şeye rağmen sarsılmayan bir iradeyi yansıtıyordu. "Bu milletin huzuru, güvenliği için mücadelemiz kıyasıya sürecek," dedi, kelimeleri adeta duvarlara kazınırcesine. "Terör örgütleri ve onların destekçileri, devletimizin bu azmi karşısında hiçbir zaman başarıya ulaşamayacak."
Peki ya şehit aileleri? Onlar için yapılanlar, yapılması gerekenler? Bakan Tunç, bu noktada konuşmasını özellikle yumuşattı. "Şehitlerimizin ardından, onların kıymetli ailelerine her türlü desteği vermek, sadece bir görev değil, bir vicdan borcumuz," diye ekledi. Sanki, resmi bir açıklama yapmıyor da, içinden geçenleri samimiyetle paylaşıyordu.
Ziyaret, bir nezaket görevinin çok ötesine geçmişti. Orada, bir bakanın koltuğundan sıyrılıp, bir insan olarak hissedişine tanıklık ediyorduk. Ve belki de en çok ihtiyaç duyulan şey buydu: samimiyet ve sözün arkasında durmak.
