Osmaniye'nin Kadirli ilçesinde, hüzün ve gururun iç içe geçtiği bir gün yaşandı. Görevi başında şehit düşen Astsubay Kıdemli Başçavuş Halil İbrahim Yücel'in babaevine asılan Türk bayrağı, adeta bir milletin minnet duygularını dile getiriyordu sanki.
O bayrak ki, sadece kırmızı beyaz bir kumaş parçası değildi. İçinde bir hayatın, bir fedakarlığın, vatan uğruna verilmiş bir canın hikayesi vardı. Komşular, akrabalar, sevenler - hepsi oradaydı işte. Kimi gözyaşlarını tutamıyor, kimi de kahramanının arkasından dualar okuyordu.
Son Görev Yolculuğu
Şehit astsubayımızın naaşı, memleketi Osmaniye'ye getirildiğinde, hava bile farklıydı sanki. Kadirli Devlet Hastanesi morgunda yapılan tören - ne kadar hazırlıklı olsan da - insanın yüreğini burkuyor doğrusu. Askeri araç, şehidimizi son yolculuğuna taşırken, yolları dolduran vatandaşların ellerindeki bayraklar, Türkiye'nin kalbinin hala attığını gösteriyordu adeta.
İmam, cenaze namazı için mikrofonu eline aldığında, herkes sustu. O an, sanki zaman durmuştu. Dualar, fısıltılar, ağlayışlar - hepsi birbirine karışmıştı. Belki de en zoru, şehidin babası Mustafa Yücel'in o halini görmekti. Bir baba, evladının ardından ağlarken, yanındaki diğer şehit aileleri de kendi acılarını yeniden yaşıyorlardı.
Bir Ailenin Kaybı, Milletin Kaybı
Halil İbrahim Yücel, sadece bir astsubay değildi. Bir oğul, belki bir baba, bir dosttu. Onun yokluğu, ailesi için hiç kapanmayacak bir yara açtı. Ama şunu unutmamak lazım - bu ülkenin her karış toprağında, onun gibi kahramanlar sayesinde hür yaşıyoruz.
Güvenlik güçlerimiz, terörle mücadelede canlarını ortaya koymaya devam ederken, arkalarında bıraktıkları aileler de en az onlar kadar cesur aslında. Dayanmak, sabretmek, vatan sağolsun diyebilmek - işte gerçek kahramanlık bu olsa gerek.
Osmaniye'de dalgalanan o bayrak, sadece bir evin değil, tüm milletin gönlünde asılı kaldı. Şehitler ölmez, vatan bölünmez - bu söz, bugün bir kez daha anlam buldu Kadirli'nin o sessiz sokaklarında.
