Şanlıurfa'nın sıcak toprakları bugün bambaşka bir ağırlığa büründü. Öyle bir ağırlık ki, yürekleri burkuyor, nefesleri kesiyordu. Şehit düşen polis memuru Ömer Amilag, memleketine - ama bu sefer bambaşka bir şekilde - dönmüştü.
Sabahın erken saatleriydi aslında her şey başladığında. O ılık Şanlıurfa sabahı, sanki ne olacağını biliyormuş gibi puslu ve hüzünlü başladı. Cenaze namazı için toplanan kalabalık, sadece bir tören için değil, bir vefanın, bir minnetin ifadesi için oradaydı.
Gözyaşları Arasında Son Veda
Vali Hasan Şıldak'ın da katıldığı tören - kim ne derse desin - sıradan bir cenaze merasimi değildi. Öyle bir atmosfer vardı ki, insanın içini acıtıyordu. Belediye Başkanı Zeynel Abidin Beyazgül'ün yüzündeki o ifadeyi görmeliydiniz; hem resmi bir ciddiyet hem de dayanılmaz bir acıyı aynı anda taşıyordu.
Ve o an... Tabut omuzlara alındığında, insan 'keşke' diyordu. Keşke böyle bir gün hiç olmasaydı. Keşke Ömer Amilag, ailesine böyle bir gün yaşatmasaydı. Ama işte, hayatın acımasız gerçekleri bunlar.
Bir Kahramanın Ardından
Şehit polisin naaşı, Eyyüp Nebi Camii'nden alınıp son yolculuğuna uğurlandığında, sanki tüm Şanlıurfa nefesini tutmuştu. Caddeleri dolduran insanların gözlerindeki o ifade - o tarifsiz acı ve gurur karışımı - belki de en çok onu anlatıyordu her şeyi.
Aslında düşünüyorum da, bu memleket nice kahramanlar yetiştirdi. Nice anaların evlatlarını toprağa verdiğine şahit oldu. Ama her seferinde, bu acı hiç hafiflemiyor, tam tersine daha da derinleşiyor.
Ömer Amilag'ın şehadeti, sadece bir polisin değil, aslında bu toprakların fedakarlık destanının yeni bir sayfasıydı. Ve Şanlıurfa, yine bağrına düşen bu acıyı, yine o bildik vakarla ve metanetle karşıladı.
Tören bittiğinde, geriye kalan sadece bir mezar taşı değildi. Geriye kalan, bir kahramanın hatırası ve binlerce insanın yüreğine kazınan o görülmeye değer vefa tablosuydu.
