Her yıl olduğu gibi bu yıl da ekim ayı, Batı Şeria'nın verimli topraklarında zeytin hasadının coşkusunu getirmişti. Ama bu sefer ne yazık ki coşku yerini korkuya, umut ise öfkeye bıraktı. İsrailli yerleşimcilerin zeytin toplayan Filistinli çiftçilere yönelik saldırısı, işgalin sıradanlaşan şiddetinin yeni bir örneği olarak kayıtlara geçti.
Güney Batı Şeria'nın sakin köylerinden birinde yaşananlar aslında hiç de sıra dışı değil. Zeytin ağaçlarının gölgesinde geçimini sağlamaya çalışan çiftçiler, aniden ortaya çıkan silahlı İsrailli yerleşimcilerin hedefi oldu. Taşlar, sopalar ve tehditler eşliğinde gerçekleşen bu saldırı -ne yazık ki- bölgede olağan bir manzara haline geldi.
Zeytin Ağaçları Arasında Yaşanan Korku
Olayın tanıkları anlatıyor: "Zeytin toplamaya başladığımızda her şey normaldi. Belki yarım saat geçmişti ki, tepelerden silahlı yerleşimciler inmeye başladı. Bağırıyorlar, küfrediyorlar, 'burası bizim toprağımız' diye haykırıyorlardı." Gerçekten de bu topraklar Filistinlilere ait olsa da, işgalci zihniyet için bu hiç de önemli değil.
Saldırganların bazıları elinde silahla tehditler savururken, diğerleri çiftçilerin topladığı zeytinleri yerlere saçıyor, ağaçlara zarar veriyordu. Bu görüntüleri düşünmek bile insanın içini acıtıyor. Zeytin -barışın simgesi- bir kez daha kanla sulanıyordu.
Uluslararası Sessizlik ve Yerleşimci Zulmü
Peki uluslararası toplum ne yapıyor? Görünen o ki çok da bir şey değil. İsrail'in Filistin topraklarını sistematik olarak işgal etmesi ve yerleşimci şiddetini görmezden gelmesi, bu tür saldırıların devam etmesine yol açıyor. Sanki kimse görmüyormuş gibi, duymuyormuş gibi...
Batı Şeria'da yaşanan bu olay aslında buzdağının sadece görünen kısmı. Yerleşimcilerin saldırıları, tehditleri ve zorbalıkları günlük hayatın bir parçası haline gelmiş durumda. Filistinliler sadece zeytin toplarken değil, evlerine giderken, çocuklarını okula götürürken, hatta kendi bahçelerinde otururken bile bu şiddetin hedefi olabiliyor.
Zeytin hasadı Filistinliler için sadece ekonomik bir faaliyet değil, aynı zamanda kültürel bir miras. Bin yıllardır süren bu gelenek şimdi işgalci şiddetiyle karşı karşıya. Ağaçlar kesiliyor, tarlalar yakılıyor, çiftçiler gözaltına alınıyor. Tüm bunlar uluslararası hukukun gözleri önünde yaşanıyor.
Belki de en trajik olanı, dünyanın bu yaşananlara alışmış olması. Her gün yeni bir saldırı, her hafta yeni bir ihlal... Ve biz sadece izliyoruz. Sessizce. Umursamazca. Oysa zeytin ağaçları bize fısıldıyor: Bu toprakların gerçek sahipleri var ve onların sesi hiçbir zaman tamamen susturulamayacak.
