Bazen kelimeler yetmez. Bazen bir annenin çığlığı, tüm dünyanın kulaklarını sağır edecek kadar güçlüdür. İşte öyle bir hikaye bu.
Gazze'nin tozlu sokaklarında, bombaların gölgesinde yaşayan Ümmü Muhammed, oğlunu kaybetmenin tarifsiz acısını anlatırken sesi titriyor: "Bir sabah uyandığımda, oğlumun yatağı boştu. Sonra... sonra onu bulduğumda, gözlerimin önünde eriyordu adeta."
Bir İnsanlık Dramı
Ümmü Muhammed'in anlattıkları, savaşın sıradanlaşan vahşetini bir kez daha hatırlatıyor. Oğlu Muhammed, 12 yaşında - daha hayatın baharında bir çocukken, açlık ve hastalığın pençesine düşmüş.
"Önce ayakları şişmeye başladı" diye anlatıyor anne, "Sonra vücudu küçülmeye, erimeye... Sanki elimden kum taneleri gibi kayıyordu."
Sayılarla İfade Edilemeyen Acı
- Gazze'de son 6 ayda 500'den fazla çocuk yetersiz beslenme nedeniyle hayatını kaybetti
- BM verilerine göre bölgedeki çocukların %90'ı akut gıda güvensizliği yaşıyor
- Hastanelerde temel ilaç stoğu tükenmiş durumda
Ancak rakamlar, bir annenin gözyaşlarını nasıl anlatabilir ki? Ümmü Muhammed, "Oğlumu kaybettikten sonra artık korkmuyorum" diyor, "Çünkü kaybedecek bir şeyim kalmadı."
Dünya Sessiz Kalırken
Bu hikaye sadece bir örnek. Gazze'de her gün onlarca anne benzer acıları yaşıyor. Peki dünya bu trajediye ne zaman uyanacak? Uluslararası toplumun sessizliği, adeta bir suç ortaklığına dönüşmüş durumda.
Ümmü Muhammed son sözlerinde şöyle diyor: "Benim oğlum gitti ama sizin çocuklarınız hala burada. Onlar için konuşun, sesimiz olun." Belki de hepimizin kulak vermesi gereken bir çağrı bu.
