Gazze... Adını duyduğumuzda aklımıza gelenler artık sadece savaş ve yıkım değil belki de. İnsanın içini burkan o manzaraların arasında, küçücük yüreklerin okul sıralarına dönüş mücadelesi işte tam da şu an yaşanıyor.
Birleşmiş Milletler'e bağlı okullarda ders zili çaldı yeniden. Evet, duyduğunuz doğru. Aylar sonra ilk kez, çocukların cıvıltıları okul koridorlarında yankılanmaya başladı. Ama nasıl bir ortamda?
Zorluklar İçinde Bir Başlangıç
Haydi şöyle anlatayım: Düşünün ki okul dediğiniz yer, aslında bir sığınak. Sıralar belki eksik, kitaplar yıpranmış, kalemler kırık. Ama işte Gazze'de eğitim tam da böyle bir şey şu günlerde.
BM Filistinli Mültecilere Yardım Ajansı (UNRWA) yetkilileri, neredeyse imkansız denebilecek koşullarda bu başlangıcı yapabildiklerini söylüyorlar. Aslında söylemesi ne kadar acı - normalde eğitim öğretim yılının başlaması gereken Eylül ayından bu yana neredeyse hiçbir şey normal gitmemiş.
- Okulların çoğu ya tamamen yıkılmış ya da ağır hasar görmüş durumda
- Kalan binalar ise yerinden yurdundan olmuş binlerce insana barınak olmuş
- Temel eğitim malzemeleri neredeyse yok denecek kadar az
- Psikolojik travma yaşayan çocuklar için uzman desteği sınırlı
Ve bütün bunlar yetmezmiş gibi, güvenlik endişesi her an her yerde. Çocuklar okula giderken bile neyle karşılaşacaklarını bilmiyorlar.
Çocuk Olmanın Ötesinde: Gazze'de Çocuk Olmak
Burada 'çocuk olmak' tanımı bile değişiyor sanki. Oyun oynamak, koşmak, gülmek yerine, hayatta kalma mücadelesi veriyorlar. Okul ise bir kaçış, bir sığınak, belki de tek umut ışığı.
Bir eğitimci şöyle diyor: "Onlar için okul sadece matematik, fen öğrenmek değil artık. Normalleşmeye çalışmak, bir rutine tutunmak, çocukluklarını geri kazanmak için bir fırsat." Ne kadar da doğru değil mi?
Ama işte zorluklar bitmiyor:
- Elektrik kesintileri yüzünden sınıflar karanlık kalabiliyor
- Su kıtlığı temizlik ve hijyen sorunları yaratıyor
- Beslenme yetersizliği öğrenmeyi etkiliyor
- Psikolojik destek ihtiyacı had safhada
Peki Ya Öğretmenler?
Onların durumu da en az öğrencilerinki kadar zor. Kendi ailelerinin güvenliğinden endişe duyarken, bir yandan da çocuklara eğitim vermeye, normalmiş gibi davranmaya çalışıyorlar. İnanılmaz bir fedakarlık değil mi sizce de?
Bir öğretmenin dediği gibi: "Bizim için her ders bir zafer aslında. Çocukların gözlerindeki o ışığı görebilmek, her şeye değer."
Uluslararası Toplum Ne Yapıyor?
BM ve diğer insani yardım kuruluşları, bu süreçte ellerinden geleni yapmaya çalışıyorlar ama - ve maalesef bu 'ama' çok önemli - kaynaklar son derece sınırlı. Yardımlar ulaştırılmaya çalışılıyor ama ihtiyaçların yanında bir damla gibi kalıyor.
Düşünsenize, bir çocuğun kalem, defter için bile mücadele ettiği bir dünya bu. Ve biz uzaktan izliyoruz sadece.
Belki de en acı tarafı şu: Bu çocuklar sadece eğitim hakkından değil, çocukluklarından da mahrum kalıyorlar. Oyun oynayacakları parklar yerine enkazlar arasında dolaşıyorlar.
Son Söz Yerine
Gazze'de eğitimin yeniden başlaması, küçük ama önemli bir adım. Bir umut ışığı. Ama bu ışığın sönmemesi için uluslararası toplumun daha fazla destek vermesi gerekiyor.
Çünkü eğitim, Gazze'deki çocuklar için sadece bir ders konusu değil - hayata tutunma mücadelesinin ta kendisi.
