Yürekleri burkan bir vefa öyküsü... Kore Savaşı'nın tozlu sayfalarından günümüze uzanan bir hikâye, bugün gözyaşlarıyla yeniden yazıldı. 1950'lerin o amansız çatışmalarında canlarını feda eden dört yiğit askerimizin naaşları, nihayet vatan toprağına ayak bastı. Tam 75 yıl sonra!
Kim bilir kaç mevsim geçti üzerinden? Kaç bahar görmedi bu toprakları... Şimdi, adeta zamanın ötesinden gelen bir selamla, evlerine döndüler. Ankara'da düzenlenen tören, hem hüzün hem de gurur barındırıyordu. (O anları tarif etmek kelimelerin gücünü aşıyor gerçekten.)
Duygular Sel Oldu
Havaalanındaki o an... Askerî bandonun çaldığı İstiklal Marşı eşliğinde, şehit tabutlarının indirilişini izleyenlerin gözlerinden süzülen damlalar, her şeyi anlatıyordu aslında. Kimi dizlerinin bağı çözülmüş gibiydi, kimi saygı duruşunda dimdik - ama hepsinin yüreği aynı acıyla çarpıyordu.
"Vatan size minnettar" yazılı pankartlar, çiçekler, ellerinde bayraklarla bekleyen kalabalık... İnsan, "Geç kalmış bir vefa mı bu?" diye düşünmeden edemiyor. Ama bilirsiniz, Türk milleti asla unutmaz. Unutturmaz da.
Kimdi Bu Kahramanlar?
- Mehmetçik - 23 yaşında cepheye veda etmişti gencecik
- Ahmet - Geride üç çocuk bırakmıştı belki de
- Hüseyin - Annesinin son mektubunu okuyamadan...
- Ali - Belki de köyünden ilk çıkan, son dönen
İsimler değil sadece bu liste - her biri bir destan aslında. Ve şimdi, nihayet hak ettikleri gibi toprağa verilecekler. (Düşünsenize, torunlarının torunları bile büyümüş belki bu sürede...)
Devlet Töreniyle Karşılama
Cumhurbaşkanlığı forsundan askerî erkanın selamına kadar her detay özenle düşünülmüştü. Protokol konuşmalarında şu cümleler yankılandı: "Vatan borcunu ödüyor", "Kanlarıyla yazdılar bu tarihi", "Rahat uyuyun artık".
Peki nasıl bulundu bu naaşlar? İşte orası da ayrı bir macera! Koreli yetkililerle yıllar süren çalışmalar, DNA testleri, arşiv taramaları... Nihayet 2023'te kesin kimlik tespiti yapılabildi. (Bürokrasinin çarkları bazen yavaş döner, ama döner işte.)
Şimdi sırada ne mi var? Tabii ki hak ettikleri anıt mezarlara defnedilecekler. Aileler -eğer kaldıysa- son kez kucaklayacak belki de. Ve biz, bu toprakların çocukları, bir kez daha hatırlayacağız: Vatan kolay kazanılmadı.
Son söz yerine: Uçarak gittiler, birer kahraman olarak döndüler. Hoş geldiniz evlatlar...
